Πυροτεχνήματα

Πάρε μια καρέκλα, ανέβα στην ταράτσα και κοίτα ψηλά σήμερα το βράδυ. 

Περίτεχνοι, φωτεινοί σχηματισμοί θα κυριαρχήσουν στον ουρανό.

Ξανά.

                                             Και ξανά.  

                          Και ξανά. 

Πολύχρωμοι. 

Εντυπωσιακοί.

Θα σε γεμίσουν φως.

Ίσως σε τυφλώσουν για μια ανάσα.

Θα σε τρομάξουν με τον απότομο ήχο τους.

Θα εξαφανιστούν. 

Θα ξαναγεμίσουν τον ουρανό σου. 

Θα αφήσουν παραπονεμένα τα άστρα.

Έχεις ξαναδεί πυροτεχνήματα, μου απαντάς. 

Εγώ σε στιγμιαίους έρωτες αναφερόμουν, όμως.

"αν θες κάνε μια ευχή. μόνο μη ζητήσεις να κρατήσουν παραπάνω."

(κάπως έτσι σήμερα)

[...] κι αν βλέπεις λάμψη στα μάτια μου, γλείψε τα δάχτυλα και σβήσε το κερί.

κυτταρίτιδα

Α: -Τι ευτυχισμένοι που δείχνουν οι "μετά" τύποι στο τηλεμάρκετινγκ. Πάνε πέρα δώθε, μπρος - πίσω, σκύβουν, ανεβαίνουν σκάλες, κουνάνε τους γοφούς, βγαίνουν με τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς τους από πισίνες, τραβάνε τροχαλίες, πίνουν χυμούς ενίοτε λίγο αηδιαστικούς, πάντα με χαμόγελο, το "πριν" δεν υπάρχει, το "πριν" λες και δεν υπήρξε, το "πριν" εξαφανίστηκε όπως η κυτταρίτιδα, λες και οι αναμνήσεις είναι σαν αυτήν -ζουλάει το δεξί μπούτι- να, δες πως φαίνονται όταν βγαίνουν στην επιφάνεια.

Β: -Πολλά υγρά να πίνεις και να κόψεις το κάπνισμα.  

ΦάντασμΧΧΧΧ: Επαγγελματικός Προσανατολισμός

Τελικά ποια είναι η πραγματική σου ιδιότητα; Ή έστω ποια θα 'θελες να είναι;
Να μη μ'αφήνεις να ξεχνάω ή να μου θυμίζεις συνεχώς;
Να με φοβίζεις με το να κάνεις κύκλους γύρω μου ή να με περιπαίζεις ακουμπώντας με ελαφρά την ώρα που κοιμάμαι.

Πάρε μια απόφαση και, επιτέλους, πάρε αυτή την κουρτίνα από πάνω μου.
Έχω αλλεργία στη ναφθαλίνη.

Δίκαννο

Α: Να προσέχεις εκεί που πας.
Β: Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το κάνεις;
Α: Ναι, ναι. Έχει δίκιο ο Β. (Γυρνάει προς το μέρος του) Έχω ακούσει ότι είναι αστικός μύθος. Φοβάμαι ότι θα σπαταλήσεις άδικα το χρόνο σου.
Β: (κουνάει το κεφάλι συμφωνώντας όση ώρα μιλάει ο Α)
Α: Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι βρήκαν ίχνη της, άλλοι ότι την είδαν από μακριά όμως ήταν "σίγουροι πως ήταν αυτή", χμ, αλλά...
Β: ..αλλά! Πάρε κι ένα δίκαννο μαζί σου καλού κακού. Δεν ξέρεις ποτέ πού μπορεί να εμφανιστεί η αγάπη.

Pompοus

-Είσαι καινούριος εδώ; Θα σου τα εξηγήσω όλα με λίγα λόγια. Είναι τόσο απλή η διαδικασία.
Να, τις βλέπεις όλες αυτές;
Πάρε το κόκκινο στυλό και διόρθωνε. 
Κόβε καταλήξεις και προθέματα.
Κράτα μόνο τις ρίζες.
Κράτα την ουσία.

-Ε και τι; Θα τις αφήσω έτσι; Ακρωτηριασμένες;

- Πφφ.. Λέξεις. Δε μαθαίνουν διαφορετικά.

Πυρασφάλεια

Ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα:


"[..] Και μην ξεχνάτε. Μην πετάτε ποτέ αναμμένους έρωτες από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ανάφλεξης.[..]"

φρίσμπι

αγάπες ασφαλείας.
μην άγχεσαι,
δε σπάνε,
δεν κόβουν,
δεν πληγώνουν.
άστες να πέσουν.
αν θέλεις μπορείς να γελάς εκείνη την ώρα,
αν θες μπορείς και να κλείσεις τα μάτια.
μπορείς ακόμα και να αποκτήσεις το ολόδικό σου, προσωπικό στυλ πετάγματος.


να σκουπίσεις όμως καλά μετά, εντάξει;

duel -1-

Ανάσα ρυθμική..βαριά...αγχώδης..ένα βήμα τη φορά..κάθε ανάσα και ένας δρασκελισμός..

Πρέπει να βιαστώ..αυτή τη φορά πρέπει να προλάβω..αυτή τη φορά ΠΡΕΠΕΙ να σε προλάβω..

Γιατί τώρα ξέρω..

Παύση...

..Πρέπει να περιμένω την κίνησή σου.. έτσι είναι το σωστό.. είναι η σειρά σου..

..Κοίτα με..Αφού ξέρω..Δεν υπάρχει λόγος..Μη σπαταλάς σε περιττές κινήσεις την ευκαιρία που σου δίνω..

Πλέον το γνωρίζεις κι εσύ..

Ρίγος...

..Με ένα φύσημα έστειλες έναν δισταγμό προς το μέρος μου..

..Δάχτυλα έτοιμα να χαϊδέψουν τα χείλη μου..χέρια έτοιμα να τυλιχτούν με τα δικά μου χέρια..σώμα έτοιμο να καλύψει το δικό μου σώμα..

..Γυρίζω αργά το κεφάλι και σε κοιτάω..Όχι αυτό το βλέμμα δε δηλώνει παράκληση..Γιατί τώρα ξέρω..Πλέον το γνωρίζεις κι εσύ..

..Ένας δισταγμός που ποτέ δεν έπραξε..ένας δισταγμός που ήταν έτοιμος να κάνει..αλλά ποτέ δεν τόλμησε..ένας δισταγμός που άπλωσε το χέρι αλλά ποτέ δεν άγγιξε..

Αυτό το βλέμμα είναι της νίκης..

Ανάσα ρυθμική..ένας αργός βηματισμός..

Παύση...

Σειρά μου τώρα.

duel -2-

 Από τη σφιχτά κλεισμένη παλάμη μου ξεγλύστρισε ένας στεναγμός.
Φτερούγιζε ανέμελα για αρκετή ώρα, σε μια πορεία δίχως λογική..ή έτσι ήθελα να πιστεύω.
Μια πορεία αντίθετη από αυτήν που ακολουθούσα τόσο καιρό.




Παρακολουθούσα από απόσταση. Ήμουν μόλις ένα βήμα πριν από την έξοδο. Ήταν ένα ρίσκο που, πραγματικά, δεν μπορούσα να πάρω. 
Κατευθυνόταν προς το μέρος σου. Σίγουρα όχι από αφέλεια. Τον είχες εντοπίσει. Τον περίμενες. Κι όμως αυτός συνέχιζε. Πλησίασε κοντά σου, η πτήση έφτανε στο τέλος της.
Κάθισε ανάλαφρα στα γόνατά σου. Τίναξε τα μουδιασμένα από την αχρησία φτερά του, κι αυτά, ως δια μαγείας, μεταμορφώθηκαν σε δυο κόκκινες κορδέλες. Τις ξέλυσε από τους ώμους του, σχεδόν, με θρησκευτικό σεβασμό...Με τον ίδιο που τις έδεσε στους καρπούς σου.




"Αυτά είναι πλέον δικά σου", ψιθύρισε και η σιωπή ράγισε. "Φτερά κρυμμένα κάτω από κόκκινες κορδέλες. Μην απορείς. Πρέπει απλώς να πιστέψεις. Γιατί στα έδωσα με ρωτούσε το βλέμμα σου. Πρέπει να καταλάβεις μόνος σου. Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό."
Έκανε μια παύση, όσο η ματιά του προσπαθούσε να με εντοπίσει δίπλα στην έξοδο.
"Λυπάμαι αλλά ο χρόνος μου τελειώνει. Ένας στεναγμός ήμουν. Γεννήθηκα εξαιτίας σου και συνέχισα να υπάρχω εξαιτίας σου. Ένας βουβός στεναγμός. Άλλοτε πόνου, άλλοτε αναζήτησης, μα ποτέ ανακούφισης. Τώρα, όμως, ξέρω ότι θα είσαι καλά. Κοίτα με. Μια βαθιά ανάσα έγινα. Εισέρχεται αβίαστα μέσα σου και σε γεμίζει με όλα αυτά που κουβαλάω. Μυρωδιές. Ακούσματα. Αισθήματα. Κράτησε με μέσα σου όσο περισσότερο μπορείς...και όταν με αφήσεις να φύγω... ίσως τότε να πιστέψεις. Ίσως τότε να καταλάβεις.


There's four new colors in the rainbow
An old man's taking polaroids
But all he captures is endless rain, endless rain
He says listen, takes my head and puts my ear to his
And I swear I can hear the sea(James/sometimes)

Spread

μούχλα του καιρού στοπ εξαπλώνεται στοπ τρέξε χωρίς στοπ

Either

δεν ξέρω αν προσπαθείς να πετάξεις ή από κάπου πήδηξες και τώρα πέφτεις. σε ζηλεύω και για τα δύο.

Bitch

Ετοιμάζεσαι να κάνεις φορμάτ. Ανοίγεις φακέλους,  ψάχνεις τραγούδια, φωτογραφίες, ταινίες, χρήσιμα, άχρηστα, χωμένα στον ψηφιακό θησαυρό, τίποτε να μη χαθεί, μετά τι θα κάνω, μα που είναι εκείνο που μου ΄χε στείλει, κι εκείνη η φωτογραφία, μα που βρέθηκε σε αυτό το φάκελο, αποκοπές, επικολλήσεις, εκατοντάδες οι εκκλήσεις, "σώσε με" σου φωνάζουν, δε θέλω, ίσως να πρέπει, καλά τα λες, είναι καιρός να αδειάσω από τη σαβούρα, αν το μετανιώσω όμως, αχ δειλή δειλή, μια ζωή δειλή.

 -Push the button bitch.

μπλάνκο.

Δεν έχω μάθει ακόμα να χρησιμοποιώ ατζέντα. Την ανοίγω, ξεκολλάω τις σελίδες, κοιτάζω στο κινητό την ημερομηνία, σκέφτομαι πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που την άνοιξα, σκέφτομαι ότι δε θα μάθω ποτέ να χρησιμοποιώ ατζέντα, αλλάζω τον σελιδοδείκτη στη σημερινή μέρα, ίσως σημειώσω κάτι. Λίγο χρώμα, δυο μουτζούρες, θα πάρω το μπλάνκο, θα προσπαθήσω να γράψω πάνω στο άσπρο υγρό που δε στέγνωσε, θα το φυσήξω, θα κολλήσει στα δάχτυλα, θα την κλείσω βιαστικά, θα κολλήσουν οι σελίδες.

Αδιόρθωτη.

Για όσο κρατάει ένα κύμα.

Πόσο κρατάει ένα κύμα..;
..ζευγάρια από πατημασιές χάνονται πριν καν σχηματιστούν..άραγε υπήρξαν και ποτέ..θα μπορούσες να αναρωτηθείς.. 

Δυο φιγούρες κινούνται αθόρυβα. Γίνονται σκιές και χάνονται στα φυλλώματα, στις πέτρες...Η στάχτη στα απομεινάρια μιας φωτιάς που σκορπίζεται από τον αέρα.
Δεν πρέπει να τους εντοπίσουν. Πρέπει να είναι προσεχτικοί μέχρι να φτάσουν. Εκεί δε θα μπορέσει κανείς να τους βλάψει.

Από κάπου ακούγονται γέλια. Άραγε βρίσκονται τόσο κοντά..;

..ο αέρας δυνάμωσε απότομα..η άμμος άρχισε να μπαίνει στα μάτια μας..σαν να μας προέτρεπε να απομακρυνθούμε..

Έπρεπε να μας προστατέψω. Μη με κοιτάς με αυτό το αυστηρό βλέμμα. Αφού ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Γνωρίζεις τις συνέπειες.

..αποφασίσαμε να φύγουμε τελικά..το κλίμα δε μας σήκωνε..δεν υπήρχε λόγος να περιμένουμε να κοπάσει η μανία του καιρού..κάτι μας έδιωχνε..θαρρείς πως επρόκειτο να γίνει κάτι αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε..

Περιμέναμε πολύ καιρό γι'αυτό. Νομίζω ότι πλέον είμαστε ασφαλείς. Δώσε μου το χέρι σου. Εμπιστεύσου με. Θα σε οδηγήσω εγώ. Αυτό το μέρος έχει φτιαχτεί για μας. Μόνο για μας.
Δεν υπάρχουν φώτα σε αυτό το μέρος. Ακόμα και οι ήχοι μοιάζουν περιττοί. Μονάχα αφή. Να σε βλέπω μόνο με το άγγιγμα μου. Να σε ανακαλύπτω πάλι από την αρχή, όπως τότε.

...έσερνα τα βήματά μου φεύγοντας..κλωτσούσα με παιδικό πείσμα την άμμο καθώς προχωρούσα..η άρνησή μου να αποχωριστώ εκείνο το μέρος ήταν παραπάνω από εμφανής.. άφησα τους υπόλοιπους να προπορεύονται και γύρισα το κεφάλι μου για μια τελευταία ματιά..όμως δεν ήξερα.

όχι. ΟΧΙ. όχι, μη μ'αφήνεις. Όχι, δε γίνεται να σε χάσω τώρα. Όχι, μη...


..Συγγνώμη..δε γνώριζα..όχι..δεν μπορώ να είμαι υπεύθυνη εγώ για κάτι τέτοιο..δε θα τ'αντέξω..σας παρακαλώ, συγχωρέστε με..

Δεν τα καταφέραμε. Συγχώρεσέ με αγάπη μου. Προσπάθησα. Προσπάθησα ειλικρινά να αλλάξω αυτό που από την αρχή ξέραμε ότι θα συμβεί.

Τελικά καμιά αγάπη δε γλυτώνει. Αιωρείται σαν άμμος στον αέρα. Ζει σαν σκιά. Κρύβεται σε μέρη που δε φαντάζεσαι ότι θα μπορούσε να έχει βρει φωλιά.
Μα... Κρατάει όσο ένα κύμα.Τόσο σύντομη. Κι ας σε ακολουθεί μια ζωή η μυρωδιά της θάλασσας.


Αχ, αγάπη μου. Προσπάθησα. Προσπάθησα να κρυφτούμε από την πραγματικότητα.
Έτσι είναι η αγάπη. Καταστρέφεται από τη στιγμή που παύει να είναι ένα όνειρο. Αρκεί ένα βλέμμα..

Δεν τα καταφέραμε...

...Μια αγάπη που σκόρπισε γλυστράει ανάμεσα από τα δάχτυλά μου..Συγχωρέστε με..





Πίστεψα κι άφησα γι'άλλη μια φορά
τη φωτιά της ψυχής να μ'αγγίξει ξανά.
(Μια αγάπη μικρή/Τσανακλίδου-Δέλτα)

Please, tell me a story

by aliza razell

Σηκώνομαι με δυσκολία. Τινάζω τη σκόνη από τα ρούχα μου. Χτενίζω με τα δάχτυλα τα μαλλιά μου.
Κοντεύουν τρία χρόνια από τότε που πρωτοήρθα εδώ πέρα...Άραγε έφυγα ποτέ;
Οι μέρες περνούσαν, ο χρόνος μηδένιζε κι εγώ βρισκόμουν πάλι εδώ. Καμιά διέξοδος.
Και ξανά από την αρχή. Το έδαφος γινόταν πάλι υγρό. Οι ουλές δίναν τη θέση τους ξανά στις πληγές. Η αποδοχή στην άρνηση. Το τέλος στο γιατί. Ο πόνος στον πόνο. Στο φόβο. Στην απόγνωση.

Περίμενα. Καρτερικά περίμενα.

Έθαβα κάθε Οκτώβριο. Ξέθαβα κάθε Απρίλη. Έμπηγα με μανία τα νύχια μου στο χώμα. Ξερίζωνα με δύναμη τα αγριόχορτα που το κρατούσαν κρυμμένο από μένα. Το έψαχνα με αγωνία, διαπίστωνα ότι ήταν στη θέση που το άφησα την τελευταία φορά, το χάιδευα καθησυχασμένη. Και οι μήνες κυλούσαν, η βροχή το έπνιγε, το χώμα το ξανακοίμιζε στην αγκαλιά του.

Και η κορδέλα του τερματισμού γινόταν πάλι αναβατήρας αφετηρίας.

Έχω ξεχάσει από που ξεκίνησα. Ούτε πως βρέθηκα εδώ μη με ρωτάς. Δεν κάνεις τις σωστές ερωτήσεις. Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Αφού επιμένεις λοιπόν..:

 - Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώστης κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινήσει...

heal the silence..-remastered-

Ξέπλεκα μαλλιά. Γρατζουνισμένα γόνατα.

Στιγμιαίο καρέ. Το πρώτο. Χίλιες λέξεις..έτσι δε λένε; Κι εγώ δεν μπορώ να βρω ούτε μία.

Έλα. Πάρε με από το χέρι και πάμε να περπατήσουμε μαζί σε εκείνη τη φωτογραφία του μυαλού. Πες μου τι βλέπεις. Πες μου τι νιώθεις. Βρες τις λέξεις. Ξέρω. Περνάνε διάσπαρτα γράμματα μπροστά από τα μάτια σου και περιμένουν να τα βάλεις σε τάξη. Δε θα σε κρίνω..αλλά θέλω μόνο μια χάρη.. μη στρέψεις αλλού το βλέμμα σου..

Έλα. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Θέλω να κλείσω τα μάτια και να σε ακούω να περιγράφεις αυτά που βλέπεις. Βοήθησέ με να θυμηθώ. Έχω υπάρξει κι εγώ παρατηρητής και ξέρω ότι αισθάνεσαι άβολα. Έχω έρθει πολλές φορές μόνη μου να δω από κοντά αυτή την κοπέλα. Αυτή την κοπέλα με τα ξέπλεκα μαλλιά..με απομεινάρια υφάσματος στα χέρια..με πληγωμένα γόνατα..με δάχτυλα και ρούχα γεμάτα χώμα. Την παρακολουθούσα αμέτοχη. Ναι. Την λυπόμουν.

Έλα. Μη φοβάσαι. Δεν μπορεί να μας δει. Δεν μπορεί να μας ακούσει. Ένα στιγμιαίο καρέ είναι. Στο επόμενο δευτερόλεπτο θα είναι ήδη παρελθόν.

Έλα. Βοήθησέ με να θυμηθώ. Θέλω η φωνή σου να με ταξιδέψει εκεί. Η ανάσα σου να μου μεταφέρει αυτά που βιώνει. Βοήθησέ με να νιώσω ξανά. Πες μου τι λέει. Αν αυτές των χειλιών οι κινήσεις αρθρώνουν συλλαβές ή απλά προσπαθούν να πνίξουν κραυγές. Αν τραγουδάει μοιρολόγια ή είναι ψίθυροι απόγνωσης. Πες μου τι ακούς.

Σου κρατάω σφιχτά το χέρι. Εδώ είμαι. Μην ανησυχείς. Μίλα μου. Περιέγραψε το χώρο που την περιβάλλει. Ο αέρας τη χαϊδεύει; Τα δέντρα την αγκαλιάζουν στοργικά; Ο ήλιος; Ο ήλιος μάχεται ενάντια στη σκοτεινιά που προσπαθεί να την κάνει δική του; Κι εσύ; Που βρίσκεσαι εσύ; Πες μου. Εσύ τρέχεις κοντά της; Εσύ; Πες μου. Πες μου εσύ τι κάνεις. Εσύ βρίσκεσαι σε αυτή τη φωτογραφία; Βλέπεις τον εαυτό σου; Ή έχεις φύγει ήδη εκτός καρέ; Μίλα μου. Ό,τι και να πεις δε θα σε κρίνω. Το υποσχέθηκα.


..Έβαλες τα χέρια σου στ' αυτιά μου για να μην ακούω. Άνοιξα τα μάτια και το μόνο που έβλεπα ήταν τα χείλη σου να ανοιγοκλείνουν. Από τα μάτια σου έτρεχαν δάκρυα, το σώμα σου έτρεμε και καταπονημένος έπεσες στα γόνατα.

..Δε ρώτησα ποτέ..Δεν έμαθα ποτέ..

..Εσύ;



photo by Lissy Elle

Bite the reins

Είχα να σε συναντήσω καιρό. 

Άλογο με μπούκλα. Σκισμένα χείλη και καλύπτρες στα μάτια.

Ποιος, εσύ. 

Βρήκαν τον τρόπο να αιχμαλωτίσουν το βλέμμα σου;

Πήρα ένα βίντσι και σε χτύπησα με δύναμη.

Με κλώτσησες από συνήθεια.

"Φύγε", φώναξα πεσμένη στο χώμα.

"Φύγε. Τρέξε. Γίνε αυτό που πάντα ήσουν."