Φτερούγιζε ανέμελα για αρκετή ώρα, σε μια πορεία δίχως λογική..ή έτσι ήθελα να πιστεύω.
Μια πορεία αντίθετη από αυτήν που ακολουθούσα τόσο καιρό.
Παρακολουθούσα από απόσταση. Ήμουν μόλις ένα βήμα πριν από την έξοδο. Ήταν ένα ρίσκο που, πραγματικά, δεν μπορούσα να πάρω.
Κατευθυνόταν προς το μέρος σου. Σίγουρα όχι από αφέλεια. Τον είχες εντοπίσει. Τον περίμενες. Κι όμως αυτός συνέχιζε. Πλησίασε κοντά σου, η πτήση έφτανε στο τέλος της.
Κάθισε ανάλαφρα στα γόνατά σου. Τίναξε τα μουδιασμένα από την αχρησία φτερά του, κι αυτά, ως δια μαγείας, μεταμορφώθηκαν σε δυο κόκκινες κορδέλες. Τις ξέλυσε από τους ώμους του, σχεδόν, με θρησκευτικό σεβασμό...Με τον ίδιο που τις έδεσε στους καρπούς σου.
"Αυτά είναι πλέον δικά σου", ψιθύρισε και η σιωπή ράγισε. "Φτερά κρυμμένα κάτω από κόκκινες κορδέλες. Μην απορείς. Πρέπει απλώς να πιστέψεις. Γιατί στα έδωσα με ρωτούσε το βλέμμα σου. Πρέπει να καταλάβεις μόνος σου. Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό."
Έκανε μια παύση, όσο η ματιά του προσπαθούσε να με εντοπίσει δίπλα στην έξοδο.
"Λυπάμαι αλλά ο χρόνος μου τελειώνει. Ένας στεναγμός ήμουν. Γεννήθηκα εξαιτίας σου και συνέχισα να υπάρχω εξαιτίας σου. Ένας βουβός στεναγμός. Άλλοτε πόνου, άλλοτε αναζήτησης, μα ποτέ ανακούφισης. Τώρα, όμως, ξέρω ότι θα είσαι καλά. Κοίτα με. Μια βαθιά ανάσα έγινα. Εισέρχεται αβίαστα μέσα σου και σε γεμίζει με όλα αυτά που κουβαλάω. Μυρωδιές. Ακούσματα. Αισθήματα. Κράτησε με μέσα σου όσο περισσότερο μπορείς...και όταν με αφήσεις να φύγω... ίσως τότε να πιστέψεις. Ίσως τότε να καταλάβεις.
There's four new colors in the rainbow
An old man's taking polaroids
But all he captures is endless rain, endless rain
He says listen, takes my head and puts my ear to his
And I swear I can hear the sea(James/sometimes)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου