tag:blogger.com,1999:blog-72778147118823303252024-03-13T18:27:21.984+02:00..When Silence Broke...did you pick up the pieces?
-picture by Aliza Razellybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.comBlogger71125tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-43647525342153997282014-02-25T00:17:00.000+02:002014-02-25T00:17:18.265+02:00Μπαγκάζια (3) and the slowly ascending man<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Ο άγνωστος άντρας σήκωσε το κεφάλι και προσπάθησε να μετρήσει τους ορόφους που είχε ακόμα να ανέβει. Ένας, δύο, τρεις, τέσσερις..ίσως δέκα. Κουβαλούσε στο κάθε του χέρι κι από μία βαλίτσα. Από εκείνες τις κλασσικές του ταξιδίου, μάλλον υπεραντλατικού κρίνοντας από το μέγεθος, αγορασμένες βιαστικά λίγες μέρες νωρίτερα. Είχαν και ροδάκια. Καθόλου χρήσιμα τώρα, σκέφτηκε καθώς ανέβαινε στωικά τα σκαλοπάτια.<br />
<br />
Το γράμμα ήταν σαφές. Έπρεπε να τα μαζέψει όλα και να τα φέρει. Η λέξη "όλα" ήταν υπογραμμισμένη. Όλα. Θα χωρούσαν άραγε; Οι οδηγίες ήταν ξεκάθαρες όμως. Έπρεπε να χωρέσουν. Έπρεπε να μην ξεχαστεί τίποτε πίσω. Έπρεπε να τα φέρει μαζί του. Έπρεπε να τα κουβαλήσει ο ίδιος. Μόνος του. Χαμογέλασε λιγάκι στη σκέψη του αυτή. Δεν είχε και μεγάλη διαφορά η καθημερινότητα του από αυτό που ζούσε τώρα. Σε κάθε του βήμα, σε κάθε του στιγμή μόνος του τα κουβαλούσε. Τι σημασία είχαν μερικές ώρες παραπάνω.<br />
<br />
Τις άφησε για λίγο κάτω. Εκείνες τις δύο με <u>όλα</u> εκείνα. Έτριψε τις σκασμένες από το βάρος παλάμες του μεταξύ τους, σκούπισε πρόχειρα τον ιδρώτα του και σήκωσε τα μανίκια. Παράλληλες βαθιές γραμμές χαράσσονταν κατα μήκος των βραχιονων. Το γράμμα ήταν σαφές. Έπρεπε να τα μαζέψει όλα. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε δέρμα, κομμάτι ή ψυχή.<br />
<br />
Ξανάπιασε τις λαβές και σήκωσε για μια τελευταία φορά τις βαλίτσες. </div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-76246419934979474172014-02-01T21:01:00.000+02:002020-04-27T14:55:49.873+03:00Μπαγκάζια (2) with a twist.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Σκούπισα βιαστικά το πρόσωπό μου και ξεστόμισα ένα "σύνελθε επιτέλους" μήπως και επισπεύσει την κατάσταση. Έβαλα το κεφάλι ανάμεσα στα κιγκλιδώματα της σπειροειδους σκάλας και κοίταξα με κόπο προς τα κάτω. Είχα ακούσει σωστά. Κάποιος, πράγματι, ανέβαινε τα σκαλιά. </span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Δεν φαινόταν πρόσωπο ή σώμα, ίσα ίσα οι μύτες από δυο γκρι, -μάλλον- πολυφορεμένων αθλητικών παπουτσιών. Ανδρικών. Τίποτε άλλο. Σηκώθηκα και σχεδόν κρεμάστηκα από τα κάγκελα αλλά δίχως αποτέλεσμα. Καμία άλλη ένδειξη. Εκτός του ήχου, φυσικά. Ένας </span><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">βαρύς ήχος, χαρακτηριστικός, αυτός των πελμάτων που σέρνονται καθώς ανεβαίνουν σκαλοπάτια. Σε αλλιώτικη περίπτωση θα υπέθετα ότι είναι από βαρεμάρα. Στη συγκεκριμένη μαρτυρούσε σίγουρα δυσκολία, προσπάθεια. Βάσανο.</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ο ήχος ερχόταν από μακριά. Έμοιαζε να βρισκόταν στην αρχή. Σαν να ξεκινούσε τώρα την ανάβαση. </span><i style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">Άραγε σε ποιον όροφο να είναι ο προορισμός του; Θα άντεχε;</i><br />
<i style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></i>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Μαζί με τον μακρινό ήχο, σε κάθε σκαλί ακουγόταν κι ένας χτύπος. Σε κάθε δέκα χτύπους κι ένα μακρύ σύρσιμο στο πέτρινο πλατύσκαλο. Και μια μικρή παύση. Με μια μεγάλη ανάσα και έναν γνώριμο αναστεναγμό. <i>Πόσα να κουβαλάει τάχα; Πολλά μικρά; Ένα μεγάλο;</i> </span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Κατέβηκα από τα κάγκελα και κοίταξα ανέκφραστα αυτά που έφερα εγώ μέχρι εδώ. Ένα μεγάλο και κάποια σκόρπια μικρά. Παλιότερα τοποθετημένα επιμελώς.</span><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> Τώρα πεταμένα, κάποια τσαλακωμένα και χτυπημένα, έτσι όπως τα ξεφορτώθηκα κατά την άφιξή μου. Παρατημένα σε ένα πλατύσκαλο χωρίς σημασία, σε έναν όροφο χωρίς σημασία, μπροστά από ένα φίκο χωρίς σημασία. </span><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Φθαρμένα και φαγωμένα στις γωνίες, βαλίτσες και κουτιά, δεμένα ακόμα μεταξύ τους. Εκτός από το μεγάλο. </span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Εκείνο ξεχώριζε. </span><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> Δ</span><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">εν ήταν δεμένο με κανένα άλλο και, μ</span><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">ε τη σκόνη τόσων ετών να έχει σχηματίσει ένα λεπτό φίλμ σε όλη την επιφάνειά του, σχεδόν διαφήμιζε την παλαιότητά του. Κυριαρχούσε. Και το ήξερα. </span><br />
<br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ξυπόλητη όπως ήμουν, και έχοντας ξεχάσει πλέον το πονεμένο πόδι και τον άγνωστο που ανέβαινε ρυθμικά, κατευθύνθηκα προς το μέρος του μπαούλου. Ανέκφραστα πάντα. </span><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Σκούντηξα ελαφρά τα υπόλοιπα μικρά -κάποτε αναπόσπαστα κομμάτια μου, τώρα εμπόδια- από μπροστά του.</span><span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> Γνώριζα κάθε του σημάδι, κάθε γρατζουνιά στο καφέ δέρμα, κάθε λακούβα στο σκούρο σίδερο. Μία ακόμα. Προλαβαίνω; </span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Το δυνατό φώς άναψε ξαφνικά.</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">-<i>Μπορείτε να περάσετε</i>, αποκρίθηκε η σοβαρή, άχρωμη φωνή πίσω από την πόρτα. <i>Εάν ακόμα το επιθυμείτε</i>.</span><br />
<br />
<br /></div>
</div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-55401515902362796472013-11-23T00:46:00.000+02:002014-01-28T01:37:48.793+02:00Μπαγκάζια (1)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ουφ. Εφτασα. </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">Επιτελους πλατυσκαλο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">Μια σκουρη πορτα στο βαθος, </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">ενα καφε ξεφτισμενο πατακι του εμποριου στην εισοδο κι </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">ενας φικος στο πλαϊ, αποτιστος για καιρο μαλλον.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">Κοιταξα το πατακι της εξωπορτας. Μετα τις σαγιοναρες που φορουσα. Αραγε οταν φορας σαγιοναρες πρεπει να τις σκουπιζεις κι αυτες οπως ολα τα παπουτσια πριν μπεις σε ενα σπιτι; Μηπως να τις εβγαζα πριν μπω. Ισως παλι οχι. Αχ. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">Χτυπησα ελαφρα την πορτα κοιτώντας ακόμα τα πόδια μου, προσπαθωντας να αποφασισω στο θεμα γυμνη πατουσα - σαγιοναρα και τι θεωρειται μεγαλυτερη αγενεια, όταν μια σκια εκανε την εμφανιση της στη χαραμαδα. Ενα δυνατο φως αναψε και μια σοβαρη, αχρωμη, ανδρικη φωνη ακουστηκε. <i>Το συνθημα; Ποιο συνθημα;</i> <i>Δε μου ειπανε κατι για συνθημα</i>, μουρμουρισα και αρχισα να σμπρωχνω το πατακι με το ποδι νευριασμενα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">Η φωνη δεν αποκριθηκε, το φως εσβησε, η σκια χαθηκε κι εγω συνεχισα να κλωτσαω το πατακι πιο επιμονα, πιο δυνατα ως τη στιγμη που μετα απο ενα αστοχο χτυπημα κατεληξε η πατουσα μου να χτυπαει με φορα στο κουφωμα της πορτας. <i>Κακη ιδεα η κλωτσια με σαγιοναρες</i>, προλαβα να σκεφτω, αλλα ηταν ηδη πολυ αργα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Κουτσαινοντας και σιχτιριζοντας καθισα σε ενα απο τα σκαλια που οδηγουσαν στον πιο πανω οροφο κ αρχισα να τριβω το πονεμενο ποδι μου. Μην κλαψεις, ειπα δυνατα. Δε θα κλαψεις. <i>Δεν κλαιω ρε</i>. Κι ετριβα. Ετριβα και εκλαιγα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Σους! Συνελθε! Καποιος ερχεται.</i></span></div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-80816322421265583432013-06-26T00:26:00.000+03:002016-08-06T16:33:06.741+03:00Ναυάγια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
έδωσες ένα φιλί, είπες ένα χαρούμενο "αντίο, θα τα πούμε το βράδυ" και έκλεισες την πόρτα πίσω σου.<br />
<br />
μπήκες στο αυτοκίνητο και κοίταξες για μερικά δευτερόλεπτα το μπαλκόνι στον τρίτο όροφο. έξυσες μηχανικά το τιμόνι με το νύχι και, σαν κάτι να θυμήθηκες ξαφνικά, έβαλες τη μηχανή μπροστά. δε φόρεσες ζώνη εσκεμμένα.<br />
<br />
μετά από μισής ώρας οδήγηση βρισκόσουν ήδη στο μικρό λιμάνι. άφησες το αμάξι κοντά στην είσοδο και περπάτησες γρήγορα προς τους ντόκους. το σκάφος ήταν εκεί που το είχες αφήσει την τελευταία φορά. ανακούφιση.<br />
<br />
έλυσες τον κάβο.<i> έρχομαι.</i><br />
<br />
<br />
ήρθες να με δεις.<br />
<br />
πάντα αυτό το βλέμμα. πλησίαζες και όλα φωτιζόντουσαν.<br />
<br />
δεν έβαλες στολή. ούτε μάσκα σήμερα. γυμνό σώμα. γυμνή ψυχή. έτσι βούτηξες.<br />
<br />
ήρθες με δυο απλωτές μπροστά μου. διστακτικά πλησίασες. ακούμπησες πρώτα απαλά την παλάμη σου στο σκουριασμένο σκελετό μου. και μετά το μάγουλο. αρχικά θεώρησα ότι προσπαθούσες να αφουγκραστείς το σφυγμό μου. να δεις αν είμαι ακόμα ζωντανή. αν τα κύματα που ταλαιπωρούν το κουφάρι μου μετατραπούν σε τραγούδι θαλασσινό.<br />
<i>κρατήσου σφιχτά</i>, πόσο ήθελα να φωνάξω.<br />
άφησες τα χέρια, άφησες το σώμα και απλά επέπλευσες.<br />
<i>ήρθα</i>.<i>είμαι εδώ</i>.<br />
δεν το είπες. αλλά σε άκουσα.<br />
<br />
πήρες μια βαθιά ανάσα και βούτηξες μέσα μου. τα φύκια, η άμμος και τα ψάρια είχαν κάνει κατάληψη, όμως ακόμα μπορούσες να διακρίνεις σημάδια μιας άλλης ζωής. με το μαχαίρι σου καθάρισες κάποια επίμονα όστρακα και ταυτόχρονα έξυσες τις πληγές μου. τις δικές σου.<br />
έδωσες ώθηση και βούτηξες λίγο βαθύτερα.<br />
τράβηξες μια χαρακιά μέχρι τον βυθό, που έσκισε το φαγωμένο κορμί μου.<br />
<br />
αναδύθηκες και με αγκάλιασες, άλλη μια φορά, σφιχτά, στοργικά. μάγουλο και αυτί στο σίδερο. χέρια και καρδιά ανοιχτά.<br />
<i>πάντα θα επιστρέφω.</i><br />
<br />
με μια βαθια ανάσα απομακρύνθηκες και έφτασες εν τέλει στο σκάφος σου. σε έβλεπα να ανεβαίνεις αργά, ο ήλιος να στεγνώνει το σώμα σου και το αλάτι να αχνοφαίνεται στο δέρμα σου. ο αέρας έφερε μια υποψία της μυρωδιάς σου προς το μέρος που στεκόμουν ακίνητη.<br />
έβαλες μπρος, γύρισες για μια στιγμή το κεφάλι σου και χάθηκες, πρώτα εσύ, μετά τα απόνερα και μετά τίποτα. δεν έμεινε τίποτα.<br />
<br />
μόνο ανθρώπινα ναυάγια.<br />
<br /></div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-24529908528225397412013-04-29T14:52:00.000+03:002013-04-29T14:52:45.758+03:00friendly fire<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br /></div>
<div>
κάποιος με ρώτησε για σένα σήμερα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
το παρελθόν έδωσε το πρόσταγμα</div>
<div>
κάθε γράμμα εκτόξευσε κι από ένα σχοινί με γάντζο</div>
<div>
πυρ και κίνηση</div>
<div>
αέρα παλικάρια</div>
<div>
η ανατριχίλα επιτίθεται</div>
<div>
σκαρφαλώνει στα σχοινιά</div>
<div>
τη βλέπω</div>
<div>
κατακτά την πλάτη </div>
<div>
ανεβαίνει όλο και πιο πάνω</div>
<div>
να αλλάξω θέμα</div>
<div>
να σπάσω τα σχοινιά</div>
<div>
ποιο από όλα</div>
<div>
αναρριχάται απτόητη</div>
<div>
φτάνει στην άκρη του λαιμού</div>
<div>
σαν να κόπηκε η ανάσα μου</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
-δεν ξέρω τι κάνει. εσύ τι λέει; όλα καλά;</div>
<div>
<br /></div>
</div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-53321915520582857392013-02-05T03:27:00.001+02:002013-03-02T18:46:56.419+02:00Switch mode: ON<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Κλικ. Κλικ. Κλικ. Κλικ. Κλικ.<br />
<br />
πάτημα διακόπτη.<br />
<br />
το πράσινο φωτιστικό δεν ήταν καλή ιδέα. είχες δίκιο εν τέλει. πράσινο φως πάνω σε πράσινα ντουβάρια. δεν πάει.<br />
<br />
πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι. ίσως αν κάνω ένα πλάνο στο μυαλό μου, ίσως αν προγραμματίσω τα βήματα να μη χρειαστεί να βρω τον σκοπό, ούτε καν τον λόγο. απλά να ακολουθήσω το σχέδιο.<br />
<br />
αν είχα ένα πρόχειρο χαρτί τώρα, θα κορόιδευα τη μανία σου να τα σημειώνεις όλα. να!να! θα έπαιρνα και το ύφος σου όταν έλεγες τις σκέψεις σου φωναχτά. να τις ακούω εγώ, να τις ακούς περισσότερο εσύ, ο αιώνιος φόβος σου να μη ξεχάσεις να θυμηθείς.<br />
"να σταματήσω να αναβοσβήνω το φωτιστικό και να πετάξω το πάπλωμα από πάνω μου. να ακουμπήσω τις πατούσες στο ξύλο. να χαρώ που δεν βάλαμε ποτέ τα πλακάκια που λέγαμε. να κάτσω για λίγο στην άκρη του στρώματος."<br />
"τάσεις φυγής", θα επισημάνεις.<br />
"το ακριβώς αντίθετο", θα αντικρούσω, "δε θέλω να φύγω. ούτε βήμα."<br />
<br />
σε νιώθω να χοροπηδάς από χαρά στο κρεβάτι για να έρθεις με όλη σου τη φόρα να μ'αγκαλιάσεις από πίσω. να τυλίξεις τα χέρια σου, να μου φιλήσεις το πλαϊνό του λαιμού. να μου ρίξεις μια δαγκωματιά πειραχτική...να πεις με μια ανάσα όλα εκείνα κι εγώ να κρατήσω μόνο το ότι μ'αγαπάς.<br />
<br />
Κλικ.<br />
<br />
δύο κλικ ακόμα και μετά θα το αφήσω αναμμένο. ας γίνει και αυτό μέρος του υποθετικού πλάνου. θα σκεφτώ μόνο για ένα λεπτο ότι είσαι κρυμμένη κάτω από τα σκεπάσματα και ακόμα κοιμάσαι. θα μείνω να κοιτάω μόλις για λίγες στιγμές την επιφάνεια της ντουλάπας, νομίζοντας ότι βλέπω την αντανάκλασή σου. θα σου θυμώσω για όσο κρατάει μια σκέψη επειδή θα είμαι σίγουρος ότι άφησες την τηλεόραση στο σαλόνι, πάλι, ανοιχτή. θα δω τις πράσινες πιτσιλιές στο σοβατεπί. θα προσποιηθώ ότι έχω ξεχάσει να τις ξύσω. θα προσποιηθώ ότι τις έχω ξύσει ήδη. για να μην το κάνω ποτέ.<br />
<br />
Κλικ.<br />
<br />
χάθηκες πάλι.<br />
<br />
Κλικ.<br />
<br />
η γυμνή σου πλάτη, ο πιασμένος στα γρήγορα κότσος των μαλλιών σου, τα μονίμως βαμμένα δάχτυλα σου να κάνουν αυτοσχέδιο μασάζ στον κουρασμένο λαιμό. το χέρι σου να με σηκώνει όρθιο για να μου δείξεις τα καινούρια βήματα που έμαθες. "σήκω! σήκω σου λέω!" και μετά από λίγο "μα κάπως έτσι πήγαινε, μμμ δε θυμάμαι, περίμενε να βρώ το χαρτί, εσύ μη φύγεις! μην κουνηθείς!"...<br />
<br />
Κλικ.<br />
<br />
κι εγώ δεν κουνήθηκα, στο υπόσχομαι. ούτε βήμα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-39574228198372061352013-02-01T01:21:00.000+02:002019-12-14T10:32:00.353+02:00Διακόπτες.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">----</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Μετράω τέταρτα με το πόδι. Όχι της ώρας. Τέταρτα μουσικής. Ένα τέταρτο. Τρία τέταρτα. Ένα ολόκληρο. Δέκατα έκτα στη σειρά. Ταπ...Ταπ... Δεν είναι τακ. Μην μπερδεύεσαι. Δεν με βλέπεις αλλά είμαι καθιστή στην άκρη μιας καρέκλας. Τάσεις φυγής μου λέγες. Να φύγω από ποιον απαντούσα. Ταπ Ταπ Ταπ Ταπ. Εγώ και τα φώτα των συσκευών σε stand by. Να την κλείνεις την τηλεόραση από το κουμπί μου έλεγες. Και να μην κοιμάμαι με κεριά αναμμένα. Γιατί φοβόσουν. Και το έκανα, στο υπόσχομαι, το έκανα ευλαβικά. Σε τι μου χρειαζόντουσαν τα φώτα σάμπως όσο είχα εσένα. Ταπ...</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">-----</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Κατέβασμα του διακόπτη. Επιτέλους.</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Μια μικρή ώθηση στο αριστερό πόδι και ήδη βρισκόμουν καθοδόν προς την πόρτα. Μια ανάσα και πέντε σκέψεις. Να θυμηθώ να μην ξεχάσω να θυμηθώ. Ταπ Ταπ Ταπ Ταπ.</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ανέβασμα κουκούλας, ακουστικά στ'αυτιά, χέρια στις τσέπες, η αριστερή εντάξει, η δεξιά εντάξει, άνοιγμα τηλεόρασης, άναμμα κεριού, όλα έτοιμα. </span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">----</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ταπ Ταπ Ταπ Ταπ...Ο διακόπτης ακόμα κατεβασμένος. Όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Έβγαλα τις φιάλες συνωμοτικά από τη δεξιά τσέπη του μπουφάν μου. Ανακίνησα από συνήθεια. Είχα ανάγκη από κάτι να δώσει τον ρυθμό πριν ξεκινήσουν όλα.</span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> Άδειασα και την αριστερή. Δε χρειαζόταν, το ξέρω. Να θυμηθώ να μην ξεχάσω την αρχή. Έριξα μια ματιά στο τσαλακωμένο χαρτί. Α, ναι. Σωστ<span style="line-height: 21px;">ά. Ένα μπροστά και μαζί, ένα δεξιά και μαζί , ένα προς τα πίσω. Οκ. Το δίπλωσα όπως όπως και το ξανάβαλα στη θέση του.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="line-height: 21px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="line-height: 21px;"><br /></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/gM3n6woK6H4/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/gM3n6woK6H4?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="line-height: 21px;">Ανακίνηση σπρέι. Πάτημα play. Ο ήχος μιας κιθάρας. Μια φωνή βραχνή. Ταπ Ταπ Ταπ Ταπ... Ένα βήμα μπροστά και μαζί, και μπρος, και πίσω... Και χρώμα. Κατέβασμα κουκούλας λύσιμο μαλλιού και βιολί και ποιος με βλέπει και μπάσο ταπ ταπ πιτσιλιές κόκκινες στο δέρμα στα μανίκια και πράσινες και τι με νοιάζει κλειστά μάτια και πιάνο και βήματα μπροστά και πίσω και χάνεται η ανάσα και ταπ ταπ ταπ ταπ σταλάζει χρώμα το μέτωπο βιάσου μερικά μέτρα μείνανε και θα τελειώσει και θα τελειώσω τελευταίο τέταρτο και... πάτημα stop.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="line-height: 21px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="line-height: 21px;">Φιάλες στη δεξιά τσέπη. Πιάσιμο μαλλιού. Σκούπισμα προσώπου. Ανέβασμα κουκούλας.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="line-height: 21px;">----</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="line-height: 21px;">Ξημέρωσε. Πάτημα κουμπιού. Σβήσιμο κεριού. Ανέβασμα διακόπτη. Ξύπνησες... Καλημέρα.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica neue" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="line-height: 21px;"><br /></span></span>
<br />
<br />
<br /></div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-86322821316225871352012-08-20T00:12:00.000+03:002012-08-20T00:12:21.711+03:00Πυροτεχνήματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Πάρε μια καρέκλα, ανέβα στην ταράτσα και κοίτα ψηλά σήμερα το βράδυ. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Περίτεχνοι, φωτεινοί σχηματισμοί θα κυριαρχήσουν στον ουρανό.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div>
<b><i><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ξανά.</span></i></b></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="text-align: right;"><i><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Και ξανά. </span></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> <b>Και ξανά. </b></span></i></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: magenta;">Π</span>ολύ<span style="background-color: #fff2cc;">χ</span><span style="background-color: orange;">ρ</span>ωμ<span style="background-color: #6fa8dc;">ο</span>ι. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Εντυπωσιακοί.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Θα σε γεμίσουν φως.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ίσως σε τυφλώσουν για μια ανάσα.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Θα σε τρομάξουν με τον απότομο ήχο τους.
</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Θα εξαφανιστούν. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Θα ξαναγεμίσουν τον ουρανό σου. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Θα αφήσουν παραπονεμένα τα άστρα.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Έχεις ξαναδεί πυροτεχνήματα, μου απαντάς. </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Εγώ σε στιγμιαίους έρωτες αναφερόμουν, όμως.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<b><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i>"αν θες κάνε μια ευχή. μόνο μη ζητήσεις να κρατήσουν παραπάνω."</i></span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-67739932972095407212012-08-02T00:06:00.000+03:002012-08-02T00:06:07.175+03:00(κάπως έτσι σήμερα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
[...] κι αν βλέπεις λάμψη στα μάτια μου, γλείψε τα δάχτυλα και σβήσε το κερί.</div>
</div>ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-72450386178617493572012-07-31T22:35:00.004+03:002012-08-01T01:48:30.612+03:00κυτταρίτιδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Α: -Τι ευτυχισμένοι που δείχνουν οι "μετά" τύποι στο τηλεμάρκετινγκ. Πάνε πέρα δώθε, μπρος - πίσω, σκύβουν, ανεβαίνουν σκάλες, κουνάνε τους γοφούς, βγαίνουν με τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς τους από πισίνες, τραβάνε τροχαλίες, πίνουν χυμούς ενίοτε λίγο αηδιαστικούς, πάντα με χαμόγελο, το "πριν" δεν υπάρχει, το "πριν" λες και δεν υπήρξε, το "πριν" εξαφανίστηκε όπως η κυτταρίτιδα, λες και οι αναμνήσεις είναι σαν αυτήν -ζουλάει το δεξί μπούτι- να, δες πως φαίνονται όταν βγαίνουν στην επιφάνεια.<br />
<br />
Β: -Πολλά υγρά να πίνεις και να κόψεις το κάπνισμα. </div>ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-82579251187619610532012-07-18T00:48:00.000+03:002012-07-18T00:49:57.181+03:00ΦάντασμΧΧΧΧ: Επαγγελματικός Προσανατολισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Τελικά ποια είναι η πραγματική σου ιδιότητα; Ή έστω ποια θα 'θελες να είναι;<br />
Να μη μ'αφήνεις να ξεχνάω ή ν<span style="background-color: white;">α μου θυμίζεις συνεχώς;</span><br />
<span style="background-color: white;">Να με φοβίζεις με το να κάνεις κύκλους γύρω μου ή να με περιπαίζεις ακουμπώντας με ελαφρά την ώρα που κοιμάμαι.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/bMJkddvJ4L4?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<span style="background-color: white;">Πάρε μια απόφαση και, επιτέλους, πάρε αυτή την κουρτίνα από πάνω μου.</span><br />
<span style="background-color: white;">Έχω αλλεργία στη ναφθαλίνη.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-15311160969358932082012-07-02T02:05:00.000+03:002012-07-02T02:25:32.203+03:00Δίκαννο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Α: Να προσέχεις εκεί που πας.<br />
Β: Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το κάνεις;<br />
Α: Ναι, ναι. Έχει δίκιο ο Β. <i>(Γυρνάει προς το μέρος του) </i>Έχω ακούσει ότι είναι αστικός μύθος. Φοβάμαι ότι θα σπαταλήσεις άδικα το χρόνο σου.<br />
Β: <i>(κουνάει το κεφάλι συμφωνώντας όση ώρα μιλάει ο Α)</i><br />
Α: Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι βρήκαν ίχνη της, άλλοι ότι την είδαν από μακριά όμως ήταν "σίγουροι πως ήταν αυτή", χμ, αλλά...<br />
Β: ..αλλά! Πάρε κι ένα δίκαννο μαζί σου καλού κακού. Δεν ξέρεις ποτέ πού μπορεί να εμφανιστεί η αγάπη.</div>ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-64102287120325842952012-06-26T01:10:00.001+03:002012-06-26T01:10:27.211+03:00Pompοus<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
-Είσαι καινούριος εδώ; Θα σου τα εξηγήσω όλα με λίγα λόγια. Είναι τόσο απλή η διαδικασία.<br />
Να, τις βλέπεις όλες αυτές;<br />
Πάρε το κόκκινο στυλό και διόρθωνε.<span style="background-color: white;"> </span><br />
<span style="background-color: white;">Κόβε καταλήξεις και προθέματα.</span><br />
Κράτα μόνο τις ρίζες.<br />
Κράτα την ουσία.<br />
<br />
-Ε και τι; Θα τις αφήσω έτσι; Ακρωτηριασμένες;<br />
<br />
- Πφφ.. Λέξεις. Δε μαθαίνουν διαφορετικά.</div>ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-87507342357406559712012-06-25T01:13:00.000+03:002016-05-25T20:27:21.877+03:00Πυρασφάλεια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα:<br />
<br />
<br />
"[..] Και μην ξεχνάτε. Μην πετάτε <u>ποτέ</u> αναμμένους έρωτες από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ανάφλεξης.[..]"</div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-86347331645737885792012-06-10T22:26:00.000+03:002016-08-06T16:35:33.305+03:00φρίσμπι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
αγάπες ασφαλείας.<br />
μην άγχεσαι,<br />
δε σπάνε,<br />
δεν κόβουν,<br />
δεν πληγώνουν.<br />
άστες να πέσουν.<br />
αν θέλεις μπορείς να γελάς εκείνη την ώρα,<br />
αν θες μπορείς και να κλείσεις τα μάτια.<br />
μπορείς ακόμα και να αποκτήσεις το ολόδικό σου, προσωπικό στυλ πετάγματος.<br />
<br />
<br />
να σκουπίσεις όμως καλά μετά, εντάξει;</div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-73002668791076808492012-06-10T21:28:00.000+03:002012-06-29T11:59:27.001+03:00duel -1-<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ανάσα ρυθμική..βαριά...αγχώδης..ένα βήμα τη φορά..κάθε ανάσα και ένας δρασκελισμός..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πρέπει να βιαστώ..αυτή τη φορά πρέπει να προλάβω..αυτή τη φορά ΠΡΕΠΕΙ να σε προλάβω..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γιατί τώρα ξέρω..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Παύση...</i></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
..Πρέπει να περιμένω την κίνησή σου.. έτσι είναι το σωστό.. είναι η σειρά σου..</div>
<div>
..Κοίτα με..Αφού ξέρω..Δεν υπάρχει λόγος..Μη σπαταλάς σε περιττές κινήσεις την ευκαιρία που σου δίνω..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πλέον το γνωρίζεις κι εσύ..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Ρίγος...</i></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
..Με ένα φύσημα έστειλες έναν δισταγμό προς το μέρος μου..</div>
<div>
..Δάχτυλα έτοιμα να χαϊδέψουν τα χείλη μου..χέρια έτοιμα να τυλιχτούν με τα δικά μου χέρια..σώμα έτοιμο να καλύψει το δικό μου σώμα..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
..Γυρίζω αργά το κεφάλι και σε κοιτάω..Όχι αυτό το βλέμμα δε δηλώνει παράκληση..Γιατί τώρα ξέρω..Πλέον το γνωρίζεις κι εσύ..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
..Ένας δισταγμός που ποτέ δεν έπραξε..ένας δισταγμός που ήταν έτοιμος να κάνει..αλλά ποτέ δεν τόλμησε..ένας δισταγμός που άπλωσε το χέρι αλλά ποτέ δεν άγγιξε..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αυτό το βλέμμα είναι της νίκης..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ανάσα ρυθμική..ένας αργός βηματισμός..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Παύση...</i></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σειρά μου τώρα.</div>
</div>ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-77233501918485257402012-06-10T09:45:00.000+03:002012-06-10T23:58:29.736+03:00duel -2-<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-size: 100%;"> Από τη σφιχτά κλεισμένη παλάμη μου ξεγλύστρισε ένας στεναγμός.</span><br />
<span style="font-size: 100%;">Φτερούγιζε ανέμελα για αρκετή ώρα, σε μια πορεία δίχως λογική..ή έτσι ήθελα να πιστεύω.</span><br />
<span style="font-size: 100%;">Μια πορεία αντίθετη από αυτήν που ακολουθούσα τόσο καιρό.</span><br />
<span style="font-size: 100%;"></span><br />
<span style="font-size: 100%;"></span><br />
<span style="font-size: 100%;"></span><br />
<span style="font-size: 100%;"></span><br />
<span style="font-size: 100%;">Παρακολουθούσα από απόσταση. Ήμουν μόλις ένα βήμα πριν από την έξοδο. Ήταν ένα ρίσκο που, πραγματικά, δεν μπορούσα να πάρω. </span><br />
<span style="font-size: 100%;">Κατευθυνόταν προς το μέρος σου. Σίγουρα όχι από αφέλεια. Τον είχες εντοπίσει. Τον περίμενες. Κι όμως αυτός συνέχιζε. Πλησίασε κοντά σου, η πτήση έφτανε στο τέλος της.</span><br />
<span style="font-size: 100%;">Κάθισε ανάλαφρα στα γόνατά σου. Τίναξε τα μουδιασμένα από την αχρησία φτερά του, κι αυτά, ως δια μαγείας, μεταμορφώθηκαν σε δυο κόκκινες κορδέλες. Τις ξέλυσε από τους ώμους του, σχεδόν, με θρησκευτικό σεβασμό...Με τον ίδιο που τις έδεσε στους καρπούς σου.</span><br />
<span style="font-size: 100%;"><br /></span><br />
<span style="font-size: 100%;"></span><br />
<span style="font-size: 100%;"></span><br />
<span style="font-size: 100%;">"Αυτά είναι πλέον δικά σου", ψιθύρισε και η σιωπή ράγισε. "Φτερά κρυμμένα κάτω από κόκκινες κορδέλες. Μην απορείς. Πρέπει απλώς να πιστέψεις. Γιατί στα έδωσα με ρωτούσε το βλέμμα σου. Πρέπει να καταλάβεις μόνος σου. Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό."</span><br />
<span style="font-size: 100%;">Έκανε μια παύση, όσο η ματιά του προσπαθούσε να με εντοπίσει δίπλα στην έξοδο.</span><br />
<span style="font-size: 100%;">"Λυπάμαι αλλά ο χρόνος μου τελειώνει. Ένας στεναγμός ήμουν. Γεννήθηκα εξαιτίας σου και συνέχισα να υπάρχω εξαιτίας σου. Ένας βουβός στεναγμός. Άλλοτε πόνου, άλλοτε αναζήτησης, μα ποτέ ανακούφισης. Τώρα, όμως, ξέρω ότι θα είσαι καλά. Κοίτα με. Μια βαθιά ανάσα έγινα. Εισέρχεται αβίαστα μέσα σου και σε γεμίζει με όλα αυτά που κουβαλάω. Μυρωδιές. Ακούσματα. Αισθήματα. Κράτησε με μέσα σου όσο περισσότερο μπορείς...και όταν με αφήσεις να φύγω... ίσως τότε να πιστέψεις. Ίσως τότε να καταλάβεις.</span><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: 100%; font-style: italic;"><span style="font-size: x-small;">There's four new colors in the rainbow<br />
An old man's taking polaroids<br />
But all he captures is endless rain, endless rain<br />
He says listen, takes my head and puts my ear to his<br />
And <b>I swear I can hear the sea</b></span></span><span style="font-size: 100%; font-style: italic;"><span style="font-size: xx-small;">(James/sometimes)</span></span></div>ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-3500781450061852982012-05-21T10:28:00.000+03:002012-06-10T22:26:34.332+03:00Spread<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">μούχλα του καιρού στοπ εξαπλώνεται στοπ τρέξε χωρίς στοπ<div><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/Y0zkcFM-KBg?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div><br />
</div></div>ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-2677667079682051962012-05-19T00:21:00.000+03:002016-05-25T20:31:06.927+03:00Either<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
δεν ξέρω αν προσπαθείς να πετάξεις ή από κάπου πήδηξες και τώρα πέφτεις. σε ζηλεύω και για τα δύο.</div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-57964345404779747312012-05-16T21:00:00.000+03:002016-05-25T20:29:42.600+03:00Bitch<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Ετοιμάζεσαι να κάνεις φορμάτ. Ανοίγεις φακέλους, ψάχνεις τραγούδια, φωτογραφίες, ταινίες, χρήσιμα, άχρηστα, χωμένα στον ψηφιακό θησαυρό, τίποτε να μη χαθεί, μετά τι θα κάνω, μα που είναι εκείνο που μου ΄χε στείλει, κι εκείνη η φωτογραφία, μα που βρέθηκε σε αυτό το φάκελο, αποκοπές, επικολλήσεις, εκατοντάδες οι εκκλήσεις, "σώσε με" σου φωνάζουν, δε θέλω, ίσως να πρέπει, καλά τα λες, είναι καιρός να αδειάσω από τη σαβούρα, αν το μετανιώσω όμως, αχ δειλή δειλή, μια ζωή δειλή.<br />
<br />
-Push the button bitch.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-13703540334643458102012-05-14T00:17:00.001+03:002012-05-14T00:22:54.766+03:00μπλάνκο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Δεν έχω μάθει ακόμα να χρησιμοποιώ ατζέντα. Την ανοίγω, ξεκολλάω τις σελίδες, κοιτάζω στο κινητό την ημερομηνία, σκέφτομαι πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που την άνοιξα, σκέφτομαι ότι δε θα μάθω ποτέ να χρησιμοποιώ ατζέντα, αλλάζω τον σελιδοδείκτη στη σημερινή μέρα, ίσως σημειώσω κάτι. Λίγο χρώμα, δυο μουτζούρες, θα πάρω το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=6YWE5-kAJKU">μπλάνκο</a>, θα προσπαθήσω να γράψω πάνω στο άσπρο υγρό που δε στέγνωσε, θα το φυσήξω, θα κολλήσει στα δάχτυλα, θα την κλείσω βιαστικά, θα κολλήσουν οι σελίδες.<br />
<br />
Αδιόρθωτη.</div>ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-9818545495563515222012-04-04T00:33:00.000+03:002016-02-24T20:59:34.885+02:00Για όσο κρατάει ένα κύμα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />Πόσο κρατάει ένα κύμα..;<br />
<b><i>..ζευγάρια από πατημασιές χάνονται πριν καν σχηματιστούν..άραγε υπήρξαν και ποτέ..θα μπορούσες να αναρωτηθείς.. </i></b><br />
<br />
Δυο φιγούρες κινούνται αθόρυβα. Γίνονται σκιές και χάνονται στα φυλλώματα, στις πέτρες...Η στάχτη στα απομεινάρια μιας φωτιάς που σκορπίζεται από τον αέρα.<br />
Δεν πρέπει να τους εντοπίσουν. Πρέπει να είναι προσεχτικοί μέχρι να φτάσουν. Εκεί δε θα μπορέσει κανείς να τους βλάψει.<br />
<br />
Από κάπου ακούγονται γέλια. Άραγε βρίσκονται τόσο κοντά..;<br />
<br />
<b><i>..ο αέρας δυνάμωσε απότομα..η άμμος άρχισε να μπαίνει στα μάτια μας..σαν να μας προέτρεπε να απομακρυνθούμε..</i></b><br />
<b><i><br /></i></b>
Έπρεπε να μας προστατέψω. Μη με κοιτάς με αυτό το αυστηρό βλέμμα. Αφού ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Γνωρίζεις τις συνέπειες.<br />
<br />
<b><i>..αποφασίσαμε να φύγουμε τελικά..το κλίμα δε μας σήκωνε..δεν υπήρχε λόγος να περιμένουμε να κοπάσει η μανία του καιρού..κάτι μας έδιωχνε..θαρρείς πως επρόκειτο να γίνει κάτι αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε..</i></b><br />
<br />
Περιμέναμε πολύ καιρό γι'αυτό. Νομίζω ότι πλέον είμαστε ασφαλείς. Δώσε μου το χέρι σου. Εμπιστεύσου με. Θα σε οδηγήσω εγώ. Αυτό το μέρος έχει φτιαχτεί για μας. Μόνο για μας.<br />
Δεν υπάρχουν φώτα σε αυτό το μέρος. Ακόμα και οι ήχοι μοιάζουν περιττοί. Μονάχα αφή. Να σε βλέπω μόνο με το άγγιγμα μου. Να σε ανακαλύπτω πάλι από την αρχή, όπως τότε.<br />
<br />
<b><i>...έσερνα τα βήματά μου φεύγοντας..κλωτσούσα με παιδικό πείσμα την άμμο καθώς προχωρούσα..η άρνησή μου να αποχωριστώ εκείνο το μέρος ήταν παραπάνω από εμφανής.. άφησα τους υπόλοιπους να προπορεύονται και γύρισα το κεφάλι μου για μια τελευταία ματιά..όμως δεν ήξερα.</i></b><br />
<b><i><br /></i></b>
όχι. ΟΧΙ. όχι, μη μ'αφήνεις. Όχι, δε γίνεται να σε χάσω τώρα. Όχι, μη...<br />
<br />
<br />
<b><i>..Συγγνώμη..δε γνώριζα..όχι..δεν μπορώ να είμαι υπεύθυνη εγώ για κάτι τέτοιο..δε θα τ'αντέξω..σας παρακαλώ, συγχωρέστε με..</i></b><br />
<b><i><br /></i></b>
Δεν τα καταφέραμε. Συγχώρεσέ με αγάπη μου. Προσπάθησα. Προσπάθησα ειλικρινά να αλλάξω αυτό που από την αρχή ξέραμε ότι θα συμβεί.<br />
<br />
Τελικά καμιά αγάπη δε γλυτώνει. Αιωρείται σαν άμμος στον αέρα. Ζει σαν σκιά. Κρύβεται σε μέρη που δε φαντάζεσαι ότι θα μπορούσε να έχει βρει φωλιά.<br />
Μα... Κρατάει όσο ένα κύμα.Τόσο σύντομη. Κι ας σε ακολουθεί μια ζωή η μυρωδιά της θάλασσας.<br />
<br />
<br />
Αχ, αγάπη μου. Προσπάθησα. Προσπάθησα να κρυφτούμε από την πραγματικότητα.<br />
Έτσι είναι η αγάπη. Καταστρέφεται από τη στιγμή που παύει να είναι ένα όνειρο. Αρκεί ένα βλέμμα..<br />
<br />
Δεν τα καταφέραμε...<br />
<br />
<b><span style="font-style: italic;">...Μια αγάπη που σκόρπισε γλυστράει ανάμεσα από τα δάχτυλά μου..Συγχωρέστε με..</span></b><br />
<b><span style="font-style: italic;"><br /></span></b>
<b><span style="font-style: italic;"><br /></span></b>
<b><span style="font-style: italic;"><br /></span></b>
<b><span style="font-style: italic;"><br /></span></b>
<br />
Πίστεψα κι άφησα γι'άλλη μια φορά<br />
τη φωτιά της ψυχής να μ'αγγίξει ξανά.<br />
<span style="font-size: xx-small;">(Μια αγάπη μικρή/Τσανακλίδου-Δέλτα)</span><br />
<br class="Apple-interchange-newline" /></div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-66161101505406870222012-04-01T21:27:00.000+03:002016-05-25T20:33:59.315+03:00Please, tell me a story<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span class="Apple-style-span" style="color: white; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;"></span><br />
<div>
<span style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;"><br /></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-keUsOnvmiM0/V0Xh4oxmP5I/AAAAAAAAID8/gzpZII5vyBYiWk7yXQL4NSLf6rUO_JGGgCLcB/s1600/10896210705_69139583ac.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="210" src="https://1.bp.blogspot.com/-keUsOnvmiM0/V0Xh4oxmP5I/AAAAAAAAID8/gzpZII5vyBYiWk7yXQL4NSLf6rUO_JGGgCLcB/s320/10896210705_69139583ac.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">by aliza razell</td></tr>
</tbody></table>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span>
<span style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;"><br /></span></span></div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;">Σηκώνομαι με δυσκολία. Τινάζω τη σκόνη από τα ρούχα μου. Χτενίζω με τα δάχτυλα τα μαλλιά μου.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;">Κοντεύουν τρία χρόνια από τότε που πρωτοήρθα εδώ πέρα...Άραγε έφυγα ποτέ;</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;">Οι μέρες περνούσαν, ο χρόνος μηδένιζε κι εγώ βρισκόμουν πάλι εδώ. Καμιά διέξοδος.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;">Και ξανά από την αρχή. Το έδαφος γινόταν πάλι υγρό. Οι ουλές δίναν τη θέση τους ξανά στις πληγές. Η αποδοχή στην άρνηση. Το τέλος στο γιατί. Ο πόνος στον πόνο. Στο φόβο. Στην απόγνωση.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br />Περίμενα. Καρτερικά περίμενα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;">Έθαβα κάθε Οκτώβριο. Ξέθαβα κάθε Απρίλη. Έμπηγα με μανία τα νύχια μου στο χώμα. Ξερίζωνα με δύναμη τα αγριόχορτα που το κρατούσαν κρυμμένο από μένα. Το έψαχνα με αγωνία, διαπίστωνα ότι ήταν στη θέση που το άφησα την τελευταία φορά, το χάιδευα καθησυχασμένη. Και οι μήνες κυλούσαν, η βροχή το έπνιγε, το χώμα το ξανακοίμιζε στην αγκαλιά του.</span><br />
<div style="line-height: 17px;">
<div style="line-height: 17px;">
<div style="line-height: 17px;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 17px;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;">Και η κορδέλα του τερματισμού γινόταν πάλι αναβατήρας αφετηρίας.</span></div>
<div style="line-height: 17px;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 17px;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 17px;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;">Έχω ξεχάσει από που ξεκίνησα. Ούτε πως βρέθηκα εδώ μη με ρωτάς. Δεν κάνεις τις σωστές ερωτήσεις. Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Αφού επιμένεις λοιπόν..:</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 17px;">
<span style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px;"> - Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώστης κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινήσει...</span></div>
</div>
</div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666; font-family: "tahoma"; font-size: 13px; line-height: 17px;">
</span></div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-13697221274233314822012-03-30T23:12:00.000+03:002018-12-15T12:57:58.345+02:00heal the silence..-remastered-<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
Ξέπλεκα μαλλιά. Γρατζουνισμένα γόνατα.<br />
<br />
Στιγμιαίο καρέ. Το πρώτο. Χίλιες λέξεις..έτσι δε λένε; Κι εγώ δεν μπορώ να βρω ούτε μία.<br />
<br />
Έλα. Πάρε με από το χέρι και πάμε να περπατήσουμε μαζί σε εκείνη τη φωτογραφία του μυαλού. Πες μου τι βλέπεις. Πες μου τι νιώθεις. Βρες τις λέξεις. Ξέρω. Περνάνε διάσπαρτα γράμματα μπροστά από τα μάτια σου και περιμένουν να τα βάλεις σε τάξη. Δε θα σε κρίνω..αλλά θέλω μόνο μια χάρη.. μη στρέψεις αλλού το βλέμμα σου..<br />
<br />
Έλα. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Θέλω να κλείσω τα μάτια και να σε ακούω να περιγράφεις αυτά που βλέπεις. Βοήθησέ με να θυμηθώ. Έχω υπάρξει κι εγώ παρατηρητής και ξέρω ότι αισθάνεσαι άβολα. Έχω έρθει πολλές φορές μόνη μου να δω από κοντά αυτή την κοπέλα. Αυτή την κοπέλα με τα ξέπλεκα μαλλιά..με απομεινάρια υφάσματος στα χέρια..με πληγωμένα γόνατα..με δάχτυλα και ρούχα γεμάτα χώμα. Την παρακολουθούσα αμέτοχη. Ναι. Την λυπόμουν.<br />
<br />
Έλα. Μη φοβάσαι. Δεν μπορεί να μας δει. Δεν μπορεί να μας ακούσει. Ένα στιγμιαίο καρέ είναι. Στο επόμενο δευτερόλεπτο θα είναι ήδη παρελθόν.<br />
<br />
Έλα. Βοήθησέ με να θυμηθώ. Θέλω η φωνή σου να με ταξιδέψει εκεί. Η ανάσα σου να μου μεταφέρει αυτά που βιώνει. Βοήθησέ με να νιώσω ξανά. Πες μου τι λέει. Αν αυτές των χειλιών οι κινήσεις αρθρώνουν συλλαβές ή απλά προσπαθούν να πνίξουν κραυγές. Αν τραγουδάει μοιρολόγια ή είναι ψίθυροι απόγνωσης. Πες μου τι ακούς.<br />
<br />
Σου κρατάω σφιχτά το χέρι. Εδώ είμαι. Μην ανησυχείς. Μίλα μου. Περιέγραψε το χώρο που την περιβάλλει. Ο αέρας τη χαϊδεύει; Τα δέντρα την αγκαλιάζουν στοργικά; Ο ήλιος; Ο ήλιος μάχεται ενάντια στη σκοτεινιά που προσπαθεί να την κάνει δική του; Κι εσύ; Που βρίσκεσαι <u>εσύ</u>; Πες μου. Εσύ τρέχεις κοντά της; Εσύ; Πες μου. Πες μου <u>εσύ</u> τι κάνεις. Εσύ βρίσκεσαι σε αυτή τη φωτογραφία; Βλέπεις τον εαυτό σου; Ή έχεις φύγει ήδη εκτός καρέ; Μίλα μου. Ό,τι και να πεις δε θα σε κρίνω. Το υποσχέθηκα.<br />
<br />
<br />
..Έβαλες τα χέρια σου στ' αυτιά μου για να μην ακούω. Άνοιξα τα μάτια και το μόνο που έβλεπα ήταν τα χείλη σου να ανοιγοκλείνουν. Από τα μάτια σου έτρεχαν δάκρυα, το σώμα σου έτρεμε και καταπονημένος έπεσες στα γόνατα.<br />
<br />
..Δε ρώτησα ποτέ..Δεν έμαθα ποτέ..<br />
<br />
..Εσύ;<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">photo by <a href="http://www.flickr.com/photos/lissyl/">Lissy Elle</a></span></div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7277814711882330325.post-75574622414048032392012-03-10T05:51:00.004+02:002021-01-28T18:22:30.190+02:00Bite the reins<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Είχα να σε συναντήσω καιρό. </div>
<div style="text-align: left;">
Άλογο με μπούκλα. Σκισμένα χείλη και καλύπτρες στα μάτια.</div>
<div style="text-align: left;">
Ποιος, εσύ. </div>
<div style="text-align: left;">
Βρήκαν τον τρόπο να αιχμαλωτίσουν το βλέμμα σου;</div>
<div style="text-align: left;">
Πήρα ένα βίντσι και σε χτύπησα με δύναμη.</div>
<div style="text-align: left;">
Με κλώτσησες από συνήθεια.</div>
<div style="text-align: left;">
"Φύγε", φώναξα πεσμένη στο χώμα.</div>
<div style="text-align: left;">
"Φύγε. Τρέξε. Γίνε αυτό που πάντα ήσουν."</div>
</div>
ybreakthesilencehttp://www.blogger.com/profile/08387209989517671982noreply@blogger.com0