Please, tell me a story

by aliza razell

Σηκώνομαι με δυσκολία. Τινάζω τη σκόνη από τα ρούχα μου. Χτενίζω με τα δάχτυλα τα μαλλιά μου.
Κοντεύουν τρία χρόνια από τότε που πρωτοήρθα εδώ πέρα...Άραγε έφυγα ποτέ;
Οι μέρες περνούσαν, ο χρόνος μηδένιζε κι εγώ βρισκόμουν πάλι εδώ. Καμιά διέξοδος.
Και ξανά από την αρχή. Το έδαφος γινόταν πάλι υγρό. Οι ουλές δίναν τη θέση τους ξανά στις πληγές. Η αποδοχή στην άρνηση. Το τέλος στο γιατί. Ο πόνος στον πόνο. Στο φόβο. Στην απόγνωση.

Περίμενα. Καρτερικά περίμενα.

Έθαβα κάθε Οκτώβριο. Ξέθαβα κάθε Απρίλη. Έμπηγα με μανία τα νύχια μου στο χώμα. Ξερίζωνα με δύναμη τα αγριόχορτα που το κρατούσαν κρυμμένο από μένα. Το έψαχνα με αγωνία, διαπίστωνα ότι ήταν στη θέση που το άφησα την τελευταία φορά, το χάιδευα καθησυχασμένη. Και οι μήνες κυλούσαν, η βροχή το έπνιγε, το χώμα το ξανακοίμιζε στην αγκαλιά του.

Και η κορδέλα του τερματισμού γινόταν πάλι αναβατήρας αφετηρίας.

Έχω ξεχάσει από που ξεκίνησα. Ούτε πως βρέθηκα εδώ μη με ρωτάς. Δεν κάνεις τις σωστές ερωτήσεις. Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Αφού επιμένεις λοιπόν..:

 - Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώστης κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινήσει...