Κι όμως μέσα μου..

..Αμηχανία..

..Νευρικές κινήσεις χεριών, συνδυασμένες με γρήγορους ακανόνιστους βηματισμούς..

..Τα κατάφερες και πάλι..

..Αφύπνησες με μια σου χειρονομία αυτό που με τόσο κόπο κρατούσα σε λήθαργο..

..Πώς γίνεται ένας τόσο μικροσκοπικός φάκελος να προκαλέσει τόση αναστάτωση;

..Πώς γίνεται να χωράει τόσες εικόνες μαζεμένες..

..Πώς γίνεται να βγάζει στην επιφάνεια τόσα συναισθήματα θαμμένα..

..Πες μου πώς..

Το περιεχόμενο γλύστρησε μέσα από τα δάχτυλά μου και έπεσε αθόρυβα στο πάτωμα..Το σήκωσα ευλαβικά και το έδεσα γύρω από τον καρπό μου..

Μια κόκκινη κορδέλα ανεμίζει πλέον στο χέρι μου..Έψαχνες πολύ καιρό να με βρεις για να μου την επιστρέψεις..

Τελικά δεν κατάλαβες ποτέ γιατί τις άφηνα ελεύθερες..

Μα, καλό μου, δε ζήτησα να μου τις φέρεις πίσω..

..Ήθελα απλά να τυλίξεις τη δική σου καρδιά με αυτές..

Ένα τσιγάρο ακόμα..

Με ξεγελάει ο καπνός που ξεγλιστράει απ΄τα χείλη μου..Δε φαίνεται το παγωμένο χνώτο.. Ώρα; #lost count.

Υποφέρω. O πόνος είναι οξύς και αμείλικτος. Ξεκινάει απ'τα χείλη μου, χαϊδεύει το λαιμό μου και καταλήγει στο στήθος μου. Αποτυπώνεται σιγά σιγά στο κορμί μου η μέχρι τότε αόρατη πορεία των φιλιών σου.
Ανάγλυφα σημάδια ως ενθύμιο. Τα χαϊδεύω με τη σειρά μου μηχανικά.

Δε σου αρκούσε, φαίνεται, η βασανισμένη ψυχή μου, ήθελες και το σώμα μου να μη σε ξεχάσει.

..Ένα τσιγάρο ακόμα..να φύγει η πίκρα που άφησε το φιλί σου..

εκεινος

Κόκκινες κορδέλες αφήνω ξοπίσω μου κι εγώ, ελπίζοντας ότι θα τις δεις..

Είναι αμέτρητες..αποκλείεται να μην τις προσέξεις..

Είχα τυλίξει με αυτές την καρδιά μου..και τώρα τις ξεδιπλώνω φεύγοντας..

Κάποτε ήσουν πληγωμένη...

βιαστικό πουλί του νότου... (Στ. Δρογώσης-Γ. Κότσιρας)

...Έχω ένα φτερό ζωγραφισμένο στο στήθος. Πανέμορφο πουλί. Hχούσε σαν κελαριστό νερό στο μπαλκόνι μου.
Πως να ξεχάσω τα χρώματα που άφηνε στον ουρανό. Πινέλο βουτηγμένο σε πολύχρωμη νερομπογιά.

...Έχω ένα φτερό ζωγραφισμένο στο στήθος μου. Είναι μόνο ένα. Το άλλο μου το πήρες. Δεν ήθελες να με βλέπεις να πετάω.

...Φοβόσουν μη γίνω κι εγώ πουλί ελεύθερο.

Θεατές..

Γνωστό το έργο..Οι ίδιοι πρωταγωνιστές και οι ίδιες, πάντα, στιχομυθίες. Παρακολουθώ αμέτοχη..κι ας είναι η δική μου ζωή που εκτυλίσσεται..

Τα ασπρόμαυρα καρέ περνάνε γρήγορα από μπροστά μου σαν ταινία παλαιότερης δεκαετίας..

..Τόσο γρήγορα όσο χρειάζεται για να μη πληγωθώ από τα λόγια του πρωταγωνιστή..

..Τόσο αργά όσο χρειάζεται για να καταλάβω ότι τα λόγια του απευθύνονται σε μένα..

..Μα στο 'χω ξαναπεί..

..Είναι γνωστή η εξέλιξη του έργου..

..Εσύ να παίζεις το ρόλο σου κι εγώ να μένω μόνη..

When I try to reach you..

you are miles away.. (speed of light- alphawezen)

..Με πληγώνει η υποτιθέμενη άγνοιά σου..

..Η παρουσία σου, που είναι συγχρόνως μια τεράστια απουσία..

..Είσαι εδώ αλλά δεν είσαι μαζί μου..

..Λείπεις αλλά νιώθω πως με ακολουθείς..

..Πρέπει να σε αφήσω να φύγεις..

..Πόσο εύκολα γίνεται η θεωρία πράξη;

..Πόσο εύκολο είναι το αυτονόητο;

..Πόσο δύσκολο είναι το σωστό;

..Πώς να κάνεις αυτό που πρέπει όταν δε το θέλεις;

..Ακόμα κι αν ξέρεις τον τρόπο, αυτός καταλήγει σε αδιέξοδο..

Σ΄αγαπάω.

Απλά.

Δύσκολα.

Με πάθος.

Με μίσος.

Άπληστα.

Χωρίς φόβο..αλλά με τρόμο.

ΤΡΟΜΑΖΩ με το μέγεθος της τρέλας μου..

Πρέπει να σε αφήσω..Πρέπει.

Δύναμη.Κουράγιο.Αντίο.

Σαν τότε που ματώναμε μαζί..

(δανεισμένο απο το "ερωτευμένοι σχιζοφρενείς -τρύπες)

Μου λείπεις..

Βρίσκομαι περιτριγυρισμένη από τόσα άτομα κι όμως είμαι μόνη..
Πρέπει να υποκρίνομαι ότι δεν υπήρξες ποτέ, ότι όλα είναι καλά..

Κάποιες φορές τα καταφέρνω..Μου φαίνεται εύκολο γιατί σε κλειδώνω στο μυαλό μου και απλά σε αγνοώ..

Όταν δραπετεύεις, όμως, δεν μπορώ να βρω τον τρόπο να σε ξανακλείσω μέσα..

Διασκεδάζεις με αυτή μου την αδυναμία..

Τόσα χρόνια παίζουμε ένα συνεχές κρυφτό..

Ποιος νικάει τελικά..;

Δεν μπορώ να απαντήσω..

Πάντως δε νιώθω νικήτρια..

Υποθέτω πως τελικά εσύ είσαι ο τροπαιούχος στο παιχνίδι αυτό..που αμφιβάλλω αν γνωρίζεις ότι συμμετέχεις..

Πρέπει να σε αφήσω τώρα..

The taste..of taste..

..Μια απριλιάτικη νύχτα έγινα δική σου..

..Ποτέ δεν ξημέρωσε και απέμεινα δική σου..

..Σαν σοκολατένια ηδονή που δε χορταίνει η γλώσσα και τρελλαίνει τον ουρανίσκο..

..Σαν παιδική σκανταλιά..

..Τη γεύση της αποζητώ αλλά δεν μου την προσφέρεις..

..Και θέλω τόσο πολύ να λιώσω στα χείλη σου..

..Αρκούμαι να λιώνω στο άγγιγμα της τυπικής χειρονομίας..

The little things..

..Ένα "Σ'αγαπώ" γραμμένο βιαστικά με το δάχτυλο στον γεμάτο ατμό καθρέφτη του μπάνιου..

..Ένα "Που να είσαι;" στο παράθυρο με την υγρασία της βροχής..

..Ένα "Αντίο.." με κραγιόν στον καθρέφτη, που στην αρχή δε θέλεις να σβήσεις και στο τέλος συνηθίζεις στη θέα του..

..Ένα "Να προσέχεις" στη σκόνη του αυτοκινήτου..

..Ένα "Μάθε να ζείς.." με παράπονο..

Έφυγες πάλι κι εσύ..

..Διόρθωσες για λίγο τα μαλλιά μου..

..Φίλησες τρυφερά το κεφάλι μου..

..Με σκέπασες και έφυγες αθόρυβα..λες και ο ήχος της πόρτας που κλείνει θα με ξυπνούσε..

..Δεν κοιμόμουν, όμως, αγάπη μου..

..Πλέον απλά δε ζούσα..

what I have become..

..Ανέκαθεν σου άρεσαν οι μουντές μέρες...Τα μάτια σου κρυβόντουσαν πίσω τα σύννεφα.Ίσως έτσι εξηγείται το πάντα σκοτεινό σου βλέμμα..Αυτό που τόσο λάτρευα να βλέπω κι εσύ μου το στερούσες..

..Ήξερες ότι δεν ήμουν αυτόφωτη και σε είχα για ήλιο μου..

..Ένα μισοφέγγαρο χαμογελαστό απέμεινα για να με βλέπουν οι ερωτευμένοι..