Switch mode: ON

Κλικ.            Κλικ.                 Κλικ.                          Κλικ.                                         Κλικ.

πάτημα διακόπτη.

το πράσινο φωτιστικό δεν ήταν καλή ιδέα. είχες δίκιο εν τέλει. πράσινο φως πάνω σε πράσινα ντουβάρια. δεν πάει.

πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι. ίσως αν κάνω ένα πλάνο στο μυαλό μου, ίσως αν προγραμματίσω τα βήματα να μη χρειαστεί να βρω τον σκοπό, ούτε καν τον λόγο. απλά να ακολουθήσω το σχέδιο.

αν είχα ένα πρόχειρο χαρτί τώρα, θα κορόιδευα τη μανία σου να τα σημειώνεις όλα. να!να! θα έπαιρνα και το ύφος σου όταν έλεγες τις σκέψεις σου φωναχτά. να τις ακούω εγώ, να τις ακούς περισσότερο εσύ, ο αιώνιος φόβος σου να μη ξεχάσεις να θυμηθείς.
"να σταματήσω να αναβοσβήνω το φωτιστικό και να πετάξω το πάπλωμα από πάνω μου. να ακουμπήσω τις πατούσες στο ξύλο. να χαρώ που δεν βάλαμε ποτέ τα πλακάκια που λέγαμε. να κάτσω για λίγο στην άκρη του στρώματος."
"τάσεις φυγής", θα επισημάνεις.
"το ακριβώς αντίθετο", θα αντικρούσω, "δε θέλω να φύγω. ούτε βήμα."

σε νιώθω να χοροπηδάς από χαρά στο κρεβάτι για να έρθεις με όλη σου τη φόρα να μ'αγκαλιάσεις από πίσω. να τυλίξεις τα χέρια σου, να μου φιλήσεις το πλαϊνό του λαιμού. να μου ρίξεις μια δαγκωματιά πειραχτική...να πεις με μια ανάσα όλα εκείνα κι εγώ να κρατήσω μόνο το ότι μ'αγαπάς.

Κλικ.

δύο κλικ ακόμα και μετά θα το αφήσω αναμμένο. ας γίνει και αυτό μέρος του υποθετικού πλάνου. θα σκεφτώ μόνο για ένα λεπτο ότι είσαι κρυμμένη κάτω από τα σκεπάσματα και ακόμα κοιμάσαι. θα μείνω να κοιτάω μόλις για λίγες στιγμές την επιφάνεια της ντουλάπας, νομίζοντας ότι βλέπω την αντανάκλασή σου. θα σου θυμώσω για όσο κρατάει μια σκέψη επειδή θα είμαι σίγουρος ότι άφησες την τηλεόραση στο σαλόνι, πάλι, ανοιχτή. θα δω τις πράσινες πιτσιλιές στο σοβατεπί. θα προσποιηθώ ότι έχω ξεχάσει να τις ξύσω. θα προσποιηθώ ότι τις έχω ξύσει ήδη. για να μην το κάνω ποτέ.

Κλικ.

χάθηκες πάλι.

Κλικ.

η γυμνή σου πλάτη, ο πιασμένος στα γρήγορα κότσος των μαλλιών σου, τα μονίμως βαμμένα δάχτυλα σου να κάνουν αυτοσχέδιο μασάζ στον κουρασμένο λαιμό. το χέρι σου να με σηκώνει όρθιο για να μου δείξεις τα καινούρια βήματα που έμαθες. "σήκω! σήκω σου λέω!" και μετά από λίγο "μα κάπως έτσι πήγαινε, μμμ δε θυμάμαι, περίμενε να βρώ το χαρτί, εσύ μη φύγεις! μην κουνηθείς!"...

Κλικ.

κι εγώ δεν κουνήθηκα, στο υπόσχομαι. ούτε βήμα.