Ecologically Correct

Reused, reduced, recycled emotions.. Friendly to the environment.

στριφογυρίσματα

ζηλεύω.. ζηλεύω αυτούς που δεν σκέφτονται.. κοιμούνται τόσο ήσυχα τα βράδια..

5.

Αφήστε με να ακούω μόνο το κύμα που ερωτοτροπεί με την άμμο. Να νιώθω την υγρασία της άμμου να ποτίζει το δέρμα μου. Άστε με. Δε θέλω να χάσω το μέτρημα.

Μετράω με τα δάχτυλα. Ένα, δύο..όχι, δεν είναι αρκετά. Τρία..ίσως τέσσερα...όχι, όχι. Στο πέντε θα ανοίξω τα μάτια.. Κι όμως, καμμία αλλαγή.

Μην κοιτάτε σας παρακαλώ. Συνεχίστε. Να, εγώ..θα πάω λίγο πίσω από τα βράχια..μη μου δίνετε σημασία. Αφήστε με να μετράω. Ναι, για αστέρια μιλούσα. Και βήματα, ναι.

Ξήλωσα μερικές κλωστές από το φόρεμά μου. Έδεσα προσεχτικά κοχύλια στις άκρες τους για αντίβαρο και με δύναμη τις πέταξα ψηλά..

Μη κοιτάτε, συνεχίστε. Να, εκεί..πέντε αστέρια..όσα και τα χρόνια, με κρατάνε στον αέρα.


Κάνε μια ευχή. Γιατί όχι, και πέντε.

It's oh, so quiet..shhh.shhh..

Και να 'μαι πάλι εδώ. Σε ένα ξεχαρβαλωμένο μπαλκόνι, με μισοσβησμένο τσιγάρο και ένα τραγούδι από επίμονο τζιτζίκι. Σε μια πόλη βυθισμένη σε λήθαργο κι ένα χασμουρητό που πλανάται. Με τη σιωπή να με πνίγει και κανένας ήχος να μην της απομακρύνει τα χέρια. Μία στραβοραμμένη, κοντομάνικη φανέλα κυματίζει ανάποδα, κι εγώ κρατιέμαι από την άκρη της. Και γλυστράω. Και αφήνω ελεύθερα τα χέρια. Άραγε θα πετάξω..;

Ολοσχερωτικά.

photo by Brooke Shaden

Σταμάτησα απότομα. Ήχος διαπεραστικός. Μυρωδιά από καμένο λάστιχο και ηχώ από το φρενάρισμα. Γύρισα το διακόπτη αργά και ακόμα πιο αργά έβγαλα το κλειδί από τη μίζα. Χτύπησα μερικές φορές το χέρι στο τιμόνι, λες και με κοιτούσε κάποιος και χρειαζόμουν το δράμα. Κοίταξα στιγμιαία τη θέση του συνοδηγού. Ένα τσαλακωμένο αστέρι και ένα ξεραμένο λουλούδι μαζί με το τελευταίο, πεταχτό φιλί. Ξέλυσα τη ζώνη και βγήκα βιαστικά έξω. Όχι, δε χτύπησα με δύναμη την πόρτα. Την άφησα ανοιχτή. Και τα παράθυρα. Και τα φώτα.

Παλάμες στο ζεστό καπό. Γόνατα στο στήθος. Ψυχή στο χώμα.




Εκεί θα με βρεις, σου είπα. Στο σημείο που οι δέσμες των προβολέων αχνοσβήνουν. Στο σημείο όπου τώρα η ανάσα μου ταράζει την ηρεμία του νερού. Ξαπλωμένη στο παραλίμνιο.  Βουτηγμένη σχεδόν. Με ρούχα ποτισμένα, ένα με το δέρμα. Με χέρια να ψηλαφίζουν τον πυθμένα. Να ψάχνουν στα τυφλά τα ντροπαλά φυτά. Να χαϊδεύουν τις ρίζες από τα νούφαρα. 
To ήξερες αυτό; Είναι ριζωμένα κρυφά. Είναι πάντα εκεί. Στο ίδιο σημείο. Κι ας σου φαίνεται ότι απλά επιπλέουν. Κι ας φοβάσαι ότι θα απομακρυνθούν.


Αν έρθεις θα σου μιλήσω και γι' άλλα πράγματα. Από τα δικά μου. Τα χωρίς λόγια. Θα με αφήσεις να σου τα μάθω;


Θα πάρω το χέρι σου και θα το βουτήξω μέσα στο σκοτεινό νερό μαζί με το δικό μου. Χωρίς βιασύνη. Τι σημασία έχει αν δε βλέπεις; Αρκεί να θέλεις. 


Πρώτα τα ακροδάχτυλα θα γλύψουν την επιφάνεια. Άσε την παλάμη σου ελεύθερη σε μένα. Πίεσε ελαφρά προς τα κάτω. Νιώσε τη θερμοκρασία. Νιώσε την υγρή μάζα που αντιστέκεται. Τι αισθάνεσαι;


Ψάξε υποβρυχίως τα δάχτυλά μου. Κράτα τα σφιχτά και βύθισέ τα αργά στο υγρό χώμα. Ανέσυρέ τα έξω από το νερό και απέθεσέ τα στο πρόσωπό σου. Άφησέ τα να νοτίσουν το στόμα σου, να στάξουν στο λαιμό σου, να κάψουν το στέρνο σου. 




Δεν ξέρω αν κατάλαβες τον λόγο που ήθελα να με έρθεις να με βρεις. Προσπάθησα. Δεν ξέρω. Πες μου.  Κατάλαβες τι ήθελα απεγνωσμένα να σου μάθω;


Παλάμες στο ζεστό χώμα. Γόνατα στο νερό. Ψυχή ριζωμένη στον πυθμένα.


Μα..πως αλλιώς να εξηγήσεις στον τυφλό το χρώμα;

Επίσημη πρώτη.. (3)

Οι γροθιές σου χτύπησαν με δύναμη πάνω στο τραπέζι.. Το πρόσωπό σου σφίχτηκε από τον πόνο και οι πρώτες ρωγμές έκαναν την εμφάνισή τους.. Ένα - ένα κομμάτι άρχισε να αποσυντίθεται..Έπεσα στα γόνατα..δε θα σταματούσες, το ξέρω. Η ένταση δυνάμωνε, ο ήχος βαρύς, μπάσος, παλλόμενος, ανατριχιαστικός, ξύλο που ραγίζει, παλμός καρδιάς, χτύπος ρολογιού, κάθε χτύπος και κομμάτι διαλυμένο..Ένα στρώμα σκόνης με κάλυψε..αίμα άρχισε να αναβλύζει από τα γόνατά μου..τα μαλλιά μου ακούμπησαν το έδαφος..

-Κοίτα με..ψέλλισες.

Κι άλλο καρέ.

"Εγώ...εσύ...κι ο χρόνος..αμείλικτη τάφρος.. καταπίνει αχόρταγα τα θρύμματα του παρελθόντος.."


Σύρθηκα προς το μέρος σου.. έφτασα ως την άκρη του χρόνου..

Κι άλλο καρέ.

"Εγώ..εσύ..κι ο χρόνος..καθρέφτης ομοιωμάτων.. κατοπτρίζει  προσδοκίες και λανθασμένες εντυπώσεις.."

Απόσταση αφής.

Απλώσαμε και οι δύο τα χέρια..

Απλώσαμε τα χέρια να αγγίξουμε το είδωλο..

Επίσημη πρώτη (2)

Κάθισες απέναντί μου.. Απόσταση αφής..Έτσι, μια μικρή κίνηση και θα σ'αγγίξω..Μια μικρή λέξη και θα σου μιλήσω..Μια μικρή ανάσα και θα με ζεστάνεις..


Η σιωπή όμως πώς σπάει..;


Άπλωσες το χέρι και με τρυφερότητα αφαίρεσες ένα άσπρο πέταλο από τα μαλλιά μου..το επεξεργάστηκες με περιέργεια για αρκετή ώρα..σαν να το προσκαλούσες..σαν να το παρακαλούσες να σε εμπιστευτεί.. Το έφερες κοντά στο πρόσωπό σου..και αφέθηκες να βυθιστείς στη μυρωδιά του..


Η δική μου η σιωπή, όμως, πώς σπάει..;


Σηκώθηκες και αργά έβγαλες το πουκάμισό σου.. Τα σημάδια ήταν ακόμα φρέσκα.. Ήθελες να τα δω.. Ήθελα να τα αγγίξω..

Σηκώθηκα και αργά έβγαλα το φόρεμά μου.. Τα σημάδια ήταν ακόμα φρέσκα.. Ήθελα να τα δεις.. Ήθελες να είναι ακόμα φρέσκα..

Άφησα τα μαλλιά μου να λυθούν.. και σωρός από πέταλα έπεσαν στο έδαφος..μυρωδιές και θύμησες ξεχύθηκαν.. Έκανα ένα βήμα προς τα πίσω για να απομακρυνθώ..


¨Εφυγα..



Ρώτα με γιατί.


Σπάσε τη σιωπή.

Επίσημη πρώτη.. (1)

Όρθια στάση σώματος.. Ίσια πλάτη.. Πίσω οι ώμοι.. Μη καμπουριάζεις..
Χέρια επιμελώς τοποθετημένα πάνω στα γόνατα.. Διακριτικώς νευρικά.. Δάχτυλα ανήσυχα..Τραβάνε ελαφρά το φόρεμα προς τα κάτω..
Να σβήσω και το τσιγάρο..Να διορθώσω και λίγο τα μαλλιά μου.. Να ρίξω και μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη απέναντι..Και άλλη μία..πάντα τελευταία..πάντα επαναλαμβανόμενη..
Πλέκω τα δάχτυλα μεταξύ τους..Τα ξεπλέκω..Απομακρύνω το αόρατο χνούδι στο μανίκι μου.. Όλα έτοιμα..



Ήρθες....