Επίσημη πρώτη.. (3)

Οι γροθιές σου χτύπησαν με δύναμη πάνω στο τραπέζι.. Το πρόσωπό σου σφίχτηκε από τον πόνο και οι πρώτες ρωγμές έκαναν την εμφάνισή τους.. Ένα - ένα κομμάτι άρχισε να αποσυντίθεται..Έπεσα στα γόνατα..δε θα σταματούσες, το ξέρω. Η ένταση δυνάμωνε, ο ήχος βαρύς, μπάσος, παλλόμενος, ανατριχιαστικός, ξύλο που ραγίζει, παλμός καρδιάς, χτύπος ρολογιού, κάθε χτύπος και κομμάτι διαλυμένο..Ένα στρώμα σκόνης με κάλυψε..αίμα άρχισε να αναβλύζει από τα γόνατά μου..τα μαλλιά μου ακούμπησαν το έδαφος..

-Κοίτα με..ψέλλισες.

Κι άλλο καρέ.

"Εγώ...εσύ...κι ο χρόνος..αμείλικτη τάφρος.. καταπίνει αχόρταγα τα θρύμματα του παρελθόντος.."


Σύρθηκα προς το μέρος σου.. έφτασα ως την άκρη του χρόνου..

Κι άλλο καρέ.

"Εγώ..εσύ..κι ο χρόνος..καθρέφτης ομοιωμάτων.. κατοπτρίζει  προσδοκίες και λανθασμένες εντυπώσεις.."

Απόσταση αφής.

Απλώσαμε και οι δύο τα χέρια..

Απλώσαμε τα χέρια να αγγίξουμε το είδωλο..

Επίσημη πρώτη (2)

Κάθισες απέναντί μου.. Απόσταση αφής..Έτσι, μια μικρή κίνηση και θα σ'αγγίξω..Μια μικρή λέξη και θα σου μιλήσω..Μια μικρή ανάσα και θα με ζεστάνεις..


Η σιωπή όμως πώς σπάει..;


Άπλωσες το χέρι και με τρυφερότητα αφαίρεσες ένα άσπρο πέταλο από τα μαλλιά μου..το επεξεργάστηκες με περιέργεια για αρκετή ώρα..σαν να το προσκαλούσες..σαν να το παρακαλούσες να σε εμπιστευτεί.. Το έφερες κοντά στο πρόσωπό σου..και αφέθηκες να βυθιστείς στη μυρωδιά του..


Η δική μου η σιωπή, όμως, πώς σπάει..;


Σηκώθηκες και αργά έβγαλες το πουκάμισό σου.. Τα σημάδια ήταν ακόμα φρέσκα.. Ήθελες να τα δω.. Ήθελα να τα αγγίξω..

Σηκώθηκα και αργά έβγαλα το φόρεμά μου.. Τα σημάδια ήταν ακόμα φρέσκα.. Ήθελα να τα δεις.. Ήθελες να είναι ακόμα φρέσκα..

Άφησα τα μαλλιά μου να λυθούν.. και σωρός από πέταλα έπεσαν στο έδαφος..μυρωδιές και θύμησες ξεχύθηκαν.. Έκανα ένα βήμα προς τα πίσω για να απομακρυνθώ..


¨Εφυγα..



Ρώτα με γιατί.


Σπάσε τη σιωπή.