en route..

Έχουν σημασία τα πράγματα που δεν ξέρεις..;

Θα αλλάξει κάτι..;

Και γιατί να αλλάξει άλλωστε..

Σε παρακολουθούσα..δεν ήμουν τόσο μακριά σου..κι ας μην το γνώριζες..

Είχες ήδη φτάσει σε εκείνο το σημείο.. ήταν πιο εύκολη η δική σου διαδρομή..ίσως λίγο πιο δύσκολη η απόφαση..

Κοντοστεκόσουν αρκετή ώρα..

..Μη διστάζεις..Όχι τώρα..

..Περίμενα υπομονετικά..δεν ήθελα να με αντιληφθείς..κι ας μου κόστισε..

..Ξεκίνησες αυτό το ταξίδι μόνος..Πορεύτηκες σε όλη τη διαδρομή μόνος.. Δεν γύρισες ούτε στιγμή το κεφάλι να δεις τι άφησες πίσω σου..

..Πρέπει να πάρεις και αυτή την απόφαση μόνος..χωρίς να με υπολογίσεις.. έτσι πρέπει να γίνει..σε παρακαλώ..μην με σκεφτείς..

..Είδα το πόδι σου να σηκώνεται και διστακτικά να κάνει ένα βήμα προς τα δεξιά..το σώμα σου ακολούθησε..και μετά χάθηκες..

Τι σημασία έχουν αυτά που δεν ήξερες..; Θα άλλαζε κάτι..; Και γιατί να άλλαζε....έτσι έπρεπε να γίνει.

ColourBlind - BlackFree

Χτύπημα στην πόρτα. Σίγουρο. Επίμονο. Εκνευριστικό. Από αυτά που δε θέλεις να απαντήσεις. Αλλά στο τέλος το κάνεις. Εύχομαι όμως να πάψει..

Με ενοχλούν οι ήχοι σήμερα. Ειδικά αυτός..

Καλά. Εκτός από αυτόν. Τον συνήθισα. Ανισορροπία.

Θα κουραστεί. Θα φύγει.


..Τον ήχο της βροχής πώς τον σταματάω όμως..;


Απελευθερώνομαι με προσπάθεια από τα κουρέλια στα οποία βρίσκομαι βυθισμένη.. Τα πετάω αριστερά και δεξιά, λες και υπάρχει προσανατολισμός του χάους.. Πλησιάζω στα παράθυρα.. Απογοητεύομαι..Κι όμως είναι καλά σφαλισμένα..


..Σταμάτα. Φτάνει.

.. Πιέζω με δύναμη τα χέρια στα αυτιά μου.. Τρέχω στο καταφύγι μου.. Καλύπτω όλο το σώμα, το κεφάλι, τα άκρα μου με πολυχρωμία.. Διπλώνομαι..Κανένα σημείο μου να μην είναι ορατό..

..Δε θέλω άλλο να σε ακούω..Να ξέρω.. Αυτή τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τη γνώση από την υποψία με ποιο δικαίωμα την προσπερνάς..; Ούτε με ρώτησες..

..Χρώματα..Μόνο χρώματα θέλω να βλέπω.. Να με προστατεύουν..


..Πάψε. Μη πληγώνεις τη σιωπή μου.. Βρες άλλον τρόπο..


..Ο χτύπος σιγά σιγά έγινε χάδι απελπίσιας σε μία κρύα ξύλινη επιφάνεια.. Τον ένιωθα να γλυστράει και να πέφτει αποκαμωμένος.. Δεν έφευγε όμως..

..Μα τι συμβαίνει..;Οι ήχοι πολλαπλασιαζόντουσαν αλλά η ένταση μειωνόταν εκθετικά..

..Διστακτικά ξεσκεπάστηκα.. Ασφάλεια - Περιέργεια : 0-1..

..Δεκάδες διάσπαρτοι χαρακτήρες έκαναν την εμφάνισή τους κάτω από τη χαραμάδα.. Ενας σωρός ψιθυρητά προσπαθούσαν να μπουν στη σωστή σειρά.. Λογομαχούνε, σκέφτηκα και γέλασα μόνη μου με την ειρωνεία.. Οχι για πολύ..

..Αρχισαν να παρελαύνουν μπροστά μου.. Με τάξη, με πειθαρχία.. Το ένα γράμμα δίπλα στο άλλο.. Με κενά ανάμεσα στις λέξεις που σχημάτιζαν.. Με ρυθμό..Χόρευαν.. Κι εγώ δεν μπορούσα.. δεν μπορούσα..



..ΠρΑΣιΝο ΚοκΚιΝΟ ΑσπΡΟ ΓΑλαΖΙο ΚΙτρΙνΟ ΠορΤΟΚαλΙ ΡΟζ ΜπλΕ ΚΑφΕ ΜΩβ ΠρΑΣιΝο ΚοκΚιΝΟ ΓΑλαΖΙο ΚΙτρΙνΟ ΒιοΛετΙ ΘαλαΣΣι ΜπεΖ ΠορΤΟΚαλΙ ΡΟζ ΜπλΕ ΚΑφΕ ΜΩβ...

Last..ing..

(Εισπνοή..
Τρίβω τα μάτια και παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα..την κρατάω γερά μέσα μου..όσο αντέξω..)



..Στάζω ακόμα..Μια μικρή λίμνη είναι σχηματισμένη γύρω μου..Δεν πρέπει να έχει περάσει πολλή ώρα από....Από πότε όμως; .. Δε θυμάμαι αλλά δεν βιάζομαι..Όλα έχουν την εξήγησή τους..


Ρίχνω μια ματιά στους ξεφτισμένους σοβάδες του δωματίου γύρω μου..μισογκρεμισμένη μεσοτοιχία.. Ξεβρασμένες αναμνήσεις..Σε πάνε εκεί που θέλουν αυτές..Για να σωθείς..

Την βλέπω την έξοδο..κι όμως προτιμώ να σέρνομαι..Να γλυστράω προς εκείνο το άνοιγμα στον τοίχο..Το νερό πατινάρει μαζί μου στο φθαρμένο πάτωμα..ή μήπως αυτό με κατευθύνει προς τα 'κει..; Αγγίζω την τραχιά, σκονισμένη επιφάνεια..Προσπαθώ να στηριχθώ στα ερείπια..χα..ειρωνεία..

..Δεν έχω δύναμη να σηκωθώ..Δεν έχουν αντοχή να με στηρίξουν..Ξαναγλυστράω στα γόνατα..

..Ακουμπάω το μάγουλό μου πάνω στον τοίχο..Είναι δροσερός.. παρόλη τη ζέστη του Αυγούστου..Πιέζω το αυτί μου..Μίλα μου..Ικετεύω..Για άλλη μια φορά δεν είναι αρκετό..αφήνω κεφάλι και χέρια να πέσουν απογοητευμένα..

..Στηρίζω την πλάτη μου με δυσκολία δίπλα στο άνοιγμα..
..Είμαι τόσο κουρασμένη..αισθάνομαι το νερό να χαιδεύει συγκαταβατικά τον μηρό μου..το βλέπω να κινείται..να μετατρέπεται σε μικρό ρυάκι και να με εγκαταλείπει.............Μεταμόρφωση..
..Είμαι τόσο κουρασμένη..δεν μπορώ να σε ακολουθήσω.. Απλώνω την παλάμη μου και το αφήνω να "γλύφει" τα δάχτυλά μου καθώς με προσπερνά.. Σ'ευχαριστώ..την είχα ανάγκη αυτή την επαφή...

..Σηκώνω το χέρι και παρακολουθώ τις σταγόνες να πέφτουν..ξεντυμένες λέξεις..κυλάνε και χάνονται στις χαραμάδες... Αγάπη μου... ξεψυχισμένοι ψίθυροι ξεπηδάνε ανάμεσα από τα ξύλα..έρπονται αναζητώντας τους υπόλοιπους που προπορεύονται.......μα που πηγαίνουν..

..Με το βλέμμα ακολουθώ την χωρίς λογική πορεία τους..Από την άλλη πλευρά του ανοίγματος ένα δεύτερο ρυάκι πλησιάζει αργά....Παλεύει με τους δικούς του δαίμονες.....Το πιστεύω........Έλξη..

΄Έιμαι πολύ κουρασμένη..Λύνω την τελευταία κορδέλα της καρδιάς μου..δεν έχω άλλη.. όμως αυτή είναι η πιο ξεχωριστή απ'όλες.. θα την αφήσω να παρασυρθεί προς το άνοιγμα...ξέρω ότι είσαι εκεί..ξέρω ότι θα την περιμένεις στην άλλη πλευρά ...κράτησέ την σφιχτά..φέρτην κοντά στο αυτί σου.. θα σου πει όσα δεν πρόλαβα εγώ να ξεστομίσω..


Αγάπη μου.. ..ακόμα ένας ψίθυρος........΄Ενωση..





(..Εκπνοή...άφησα με ένα φύσημα το χρόνο να ξαναξεκινήσει..από εκείνη ακριβώς τη στιγμή..)

Σώσε με. (2001)

Breathe out

Εισπνοή.

Κατάδυση

Ολίσθηση παραλόγου στα βαθιά

Κάθυγρο φιλί

Πνίγομαι

Με τραβάς όλο και πιο κάτω

Θέλω ανάσα

Σκίζω τη σάρκα σου

Σφίγγεις πιο δυνατά το λαιμό μου

Θέλω ανάσα
Πονάω

Δαγκώνεις με μανία το κάτω χείλος μου

Σαν να'ναι το τελευταίο μας

Όπως ακριβώς τα πρώτα μας

Θέλω εσένα
Αντιστέκομαι 

Μπήγω τα νύχια μου στο στήθος σου 

Ρουφάς ό,τι έχει απομείνει από μένα

Ανάσα θέλω

Εσένα

Breath in..

Έκανα ένα μικρό βήμα προς τα πίσω..Πες το, αν θες, φόβο..Υπάρχει τέτοιου είδους άραγε..;

Άφησα το φόρεμά μου να πέσει αθόρυβα.. Ήθελα να με δεις έτσι...γυμνή..όπως με γνώρισες..όπως σε άφησα να με γνωρίσεις.. Δεν έχω τίποτε να κρύψω..και ούτε ποτέ μπόρεσα να κρυφτώ από σένα..
Στέκομαι, εδώ, μπροστά σου..χωρίς αιδώ..σε κοιτώ κατάματα.. με θράσσος ίσως..
Αυτή είμαι. Αυτή ήμουν πάντα..

Με πληγώνει που ανταποδίδεις την έντονη ματιά μου.. Με σπαράζει το σίγουρό σου βλέμμα..που δεν βιάζει το παραδωμένο σώμα μου παρά μένει προσηλωμένο..αναπόσπαστο..

Κι έτσι..σαν σε παιδικό παιχνίδι..χάνω.. και κατεβάζω το κεφάλι..

Κι έτσι..σαν μοναδική διέξοδο σωτηρίας βουτάω στο σκοτεινό νερό..μεταφέρω το παιχνίδι στη δική μου έδρα.. Εκεί δε φοβάμαι..

Από μέσα μου προσεύχομαι να με ακολουθήσεις..αλλά έχουμε ξαναβρεθεί στην ίδια κατάσταση..και ξέρω τι πρόκειται να γίνει..Από μέσα μου σε προτρέπω να δεις πέρα από το προφανές.. να προσέξεις πως εξαλείφονται οι διαφορές της θάλασσας και του ουρανού στο σκοτάδι.. Ακόμα και το φεγγάρι..έστω, σαν αντανάκλαση..πλέει σε αυτή την υγρή σκοτεινιά..

Έσκυψες στην άκρη της προβλήτας..ακούμπησες τα γόνατά σου και έβαλες τα χέρια σου μέσα στο νερό..κι έτσι, κι εσύ αθόρυβα, γλύστρισες μέσα στη θάλασσα.. Με δύο ανάσες..όχι παραπάνω..ήσουν ήδη δίπλα μου..και το σκορ του παιχνιδιού έδειξε ισοπαλία..


-Μου πήρε πολύ καιρό.. Άλλα ίσως αυτό να είναι η αγάπη..το να βουτάς σε κάτι αβέβαιο..αλλά να γνωρίζεις..να είσαι σίγουρος..πως αυτό θέλεις να κάνεις.. Μου πήρε πολύ καιρό αλλά είμαι εδώ.. δυο ανάσες και ήρθα..δε θέλω άλλο τίποτα..μία ακόμα για να σε φιλήσω..



..Εισπνοή...

Όταν το μυαλό κάνει βόλτες..ανακαλύπτει ξεχασμένες παραλίες..

picture taken from http://www.flickr.com/photos/alarga

..Θέλω να φύγουμε από εδώ..

..Τα σώματά μας έρπονται..Δεν το βλέπεις; Παλεύουν να αποτινάξουν κάθε ίχνος μας.. Έλα να φύγουμε από εδώ..Δεν ήμουν ποτέ καλή στους αποχαιρετισμούς..

..Θα πάρουμε τα ποδήλατα και θα κάνουμε εκείνη τη διαδρομή που λέγαμε..δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να κουραστούμε στην πορεία..στο υπόσχομαι, όμως, πως θα φτάσουμε..

..Ιδρωμένοι..Ξέπνοοι..Με κοκκινισμένα τα πρόσωπα..Ακάλυπτοι..Θα είμαστε όμως εκεί..Θα αφήσουμε ποδήλατα και υποδήματα στην αμμουδιά και θα κάνουμε βόλτα στην φθαρμένη προβλήτα..θα καθίσουμε δίπλα δίπλα στην άκρη της και θα βουτήξουμε τα πόδια στο παγωμένο νερό..

..Ξάπλωσε στην αγκαλιά μου..ψυχή μου..παρακολούθησε την άκρη αυτού του λευκού φορέματος καθώς σέρνεται στον ουρανό.. Κοίτα πως αλλάζει χρώματα όπως απομακρύνεται.."γλείφοντας" την ιδεατή παλέτα.. Κίτρινο..Πορτοκαλί..Κόκκινο..Μαύρο με κεντημένες πούλιες..

..Σηκώθηκες αργά και έτσι ήρεμα άρχισες να τις ξηλώνεις μία προς μία.. Οδηγοί ενός γυρισμού που κανείς μας δεν επιθυμούσε, ούτως ή άλλως.. Το φεγγάρι δεν είχε αισθανθεί ποτέ τόση μοναξιά όταν τελείωσες.. Με σήκωσες απαλά και χάιδεψες τα χείλη μου για να σωπάσω..

-Απλά κοίτα, ψιθύρισες..

..Με ένα φύσημα τις ελευθέρωσες από τη χούφτα σου..ζαλισμένες..αποπροσανατολισμένες.. στροβιλίζονταν αργά γύρω μας.. Πέρασες τα χέρια σου στη μέση μου, με κοίταξες στα μάτια και με έκρυψες σφιχτά στην αγκαλιά σου..

..Δυο μαύρες φιγούρες λικνίζονται ατέρμονα σε αυτή την αυτοσχέδια πίστα..

..Τα σώματά μας έρπονται..οι ψυχές μας χορεύουν..

..Δε θέλω να φύγουμε από εδώ... Κι ας είναι αυτό το "αντίο"..

Romance is dead.. and I'm stuck with a corpse..

Λοιπόν, ας παίξουμε ένα παιχνίδι..

Σου τράβηξα την προσοχή..

Αν σου ζητούσα να μου ζωγραφίσεις κάτι, τί θα ήταν αυτό ;

Αν θες, απλά, γράψε μου κάτι. Μια λέξη, ένα στίχο τραγουδιού..

Σε βρίσκω απροετοίμαστο, λες απορημένος..

Αν, πάλι, και αυτό σε δυσκολεύει, φτιάξε μου απλά ένα χάρτινο καραβάκι..

Νομίζεις ότι αστειεύομαι.. Μιλάω, όμως, πολύ σοβαρά..

Μου λες ότι κάνω σαν παιδί.. Αναρωτιέμαι...Γιατί να μη βάλουμε πέταλα στους κύκλους..; Γιατί να μη μουτζουρώσουμε τις ευθείες..; Τι μας εμποδίζει να ταξιδεύσουμε με χάρτινες βαρκούλες..

Μαζεύω από το τραπέζι τα χαρτιά και τους χρωματιστούς μαρκαδόρους που είναι αραδιασμένα..

Νομίζεις ότι θύμωσα..Σαν παιδί..Δεν το είπες, αλλά το σκέφτηκες..

Ας παίξουμε, λοιπόν, ένα παιχνίδι...

Εγώ θα προσποιηθώ ότι ακόμα σ'αγαπάω..κι εσύ ότι σημαίνω κάτι για σένα..