storyteller...part 2

" - Ακόμα δε με αναγνώρισες; ρώτησε με απογοήτευση..Δεν υπάρχει λόγος να με φοβάσαι..Πλησίασε..Εξάλλου, με τη δική σου αναπνοή δημιουργήθηκα..Ένας σπόρος που περίμενε την ανατριχίλα της πρώτης επαφής, το "γέμισμα" ενός αναστεναγμού, την υγρασία του πρώτου φιλιού για να βλαστήσει.. Μεγάλωνα υπομονετικά...Μεταμορφωνόμουν...Και απλά περίμενα πότε θα επιστρέψεις..Πάντα έρχεσαι..Δε με θυμήθηκες ακόμα; Θα σε βοηθούσε ίσως το όνομά μου..Αλλά έχω πολλά...Κάθε φορά και διαφορετικό..

Δειλά πλησίασα ακόμα περισσότερο..Η φωνή του είχε παραλλαχθεί σε ψίθυρο...

-Χα! είπε παραπονεμένα..Και να που είσαι πάλι εδώ..Πάντα επιστρέφεις κι ας μη το θυμάσαι...Κι ας μη θυμάσαι τι σε έφερε σε μένα..Ίσως εκεί κρύβεται αυτό που θέλεις να μάθεις..Προσπάθησε..Σκέψου δυνατά...Θα τα καταφέρεις..Σου έχω εμπιστοσύνη..Επανέλαβε τη διαδρομή νοητά..Δε θα χαθείς..Μην ανησυχείς..Ακολούθησε τις κόκκινες κορδέλες..Εσύ τις τοποθέτησες, το ξέχασες..;

Κόκκινες κορδέλες....Ναι.....Θυμόμουν...Την θυμόμουν...Μα πως μπορούσα να έχω ξεχάσει; Τώρα όλα έβγαζαν νόημα..

Γύρισα το κεφάλι προς το λουλούδι...Ένα πέταλο είχε κάνει την εμφάνισή του...Μα πως μπορούσα να την έχω ξεχάσει; Σηκώθηκα απότομα. Κοίταξα προς το φορτωμένο με φύλλα κλαδί που έκλινε προς το μέρος μου...Ξέλυσα την κορδέλα και την έδεσα γύρω απο το ρολόι μου..

-Έρχομαι..."

...συνεχίζεται...