Raw..

Με δύναμη θα μπήξω βαθιά το μαχαίρι..θα το βγάλω και θα το ξαναχώσω.. επανειλλημένα..μέχρι να κουραστώ..μέχρι ο ιδρώτας με το αίμα γίνουν ένα..εώς ότου τα χέρια μου φορέσουν κατακόκκινα γάντια.. μέχρις ότου το σάλιο μου στερέψει...αφού κάθε σταγόνα του σε έχει πλέον καλύψει.. Και όσο αηδιάζεις με αυτήν την εικόνα, στο δεκαπλάσιο είναι η ναυτία που νιώθω εγώ αυτήν την ώρα.
Δε σε σκοτώνω εγώ..έχεις πεθάνει εδώ και χρόνια..νόμιζα ότι απλά φοράς ένα άλλο "εγώ"..αλλά όσο και αν σε τρυπάω ετούτη τη στιγμή..δεν υπάρχει τίποτε από κάτω..σκέτος βρώμικος αέρας..και ξεφούσκωσες..
Και συνεχίζω και σε σκοτώνω..εδώ σε ένα βαγόνι τραίνου..a poor and alone murderer.. και θα πετάξω το κουφάρι σου στη διαδρομή..μιαρος αέρας και σάρκα..Θα το πετάξω..αφού δεν υπάρχει τίποτα κάτω από την επιφάνεια..ποτέ δεν υπήρχε.. δυσωδία και σαπισμένο κρέας...
Αυτό.

storyteller...part 4

Σταμάτησε απότομα την αφήγηση. Ασυναίσθητα έτριψε τους πληγωμένους καρπούς του. Τα σημάδια ήταν νωπά ακόμα. Η διαδρομή είχε φτάσει στο τέρμα της..

Γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε.. η σιωπή ξεγλύστρισε διστακτικά από τα χείλη του..και τα λόγια ξάφνου σώθηκαν..

Στάλες αίμα άρχισαν να γλυστράνε από την άκρη του στραβού χαμόγελού του..Η σιωπή ήταν σπασμένη πολύ καιρό τώρα..Άραγε αυτή πονούσε πιο πολύ..;

Έμεινε να με κοιτάζει...και ο χρόνος έμοιαζε να αποκοιμήθηκε γλυκά σε εκείνες ακριβώς τις στιγμές...εκείνες που ζήσαμε παράλληλα..εκείνες που ζήσαμε χώρια..εκείνες που ζήσαμε μαζί, αλλά όχι..όχι επακριβώς.. εκείνες που φανταστήκαμε πώς θα ήταν..εκείνες που βρεθήκαμε στο ίδιο σημείο αλλά δεν συναντηθήκαμε... και αυτές που μας φέρανε εδώ..σε αυτήν εδώ τη στιγμή ..σε αυτή τη στιγμή που με σφίγγεις τόσο σφιχτά..που η ανάσα μου δραπετεύει από το σώμα μου..σε αυτό το φιλί σου που με ματώνει αλλά δε νιώθω πόνο..σε αυτήν εδώ σου την επιστροφή που περίμενα τόσο..μα τόσο πολύ καιρό...στο ίδιο σημείο που με άφησες μόνη...στο ίδιο σημείο που τώρα με βρήκες.. αλλά δεν είμαι εδώ..

...και ο χρόνος επανεκκίνησε...κι άρχισε να τρέχει προς τα πίσω...και ύστερα προς την αντίθετη πορεία..

..μη με ψάχνεις.. στην αγκαλιά σου με κρατάς σφιχτά...μα πλέον δεν είμαι εδώ..


...Στιγμιαίο καρέ...


..Κάποιοι θα το περιγράφανε με χίλιες λέξεις...


..Mην πεις ούτε μία.. ούτε καν εκείνη...


(Closing Curtain)

storyteller...part 3

"Η διαδρομή είναι μεγάλη και οι συνθήκες δεν ευννοούν αυτό το ταξίδι..Κάθε βήμα και ένας ψίθυρος.. Με κάθε βήμα ο ψίθυρος γίνεται πιο δυνατός..Μην προσπαθείς να με αποπροσανατολίσεις..Δεν της αξίζει..

..Να κι άλλες..Είμαι στο σωστό δρόμο..Πρέπει να τις μαζέψω όλες..Πρέπει να της τις επιστρέψω..Για να με πιστέψει..Είναι αμέτρητες..πανέμορφες..τοποθετημένες επιμελώς..καμμία δεν βρέθηκε τυχαία εκεί..άλλες πιο ψηλά..κάποιες χαμηλότερα..μερικές λαμπυρίζουν..σαν να σε προκαλούν..σα σειρήνες σε παρασέρνουν προς το μέρος τους..

..Πρέπει να τις μαζέψω όλες..Μία μία τις δένω στους καρπούς μου, στους μηρούς, στους αστραγάλους μου..Ναι. Τίποτε δεν είναι τυχαίο..Τι ανόητος..Με τυλίγουν περίτεχνα σε κάθε μου κίνηση..Γίνομαι δέσμιος σιγά σιγά των λόγων μου, που τώρα με πνίγουν σε κάθε μου κίνηση..Εμένα όμως μου αξίζει..

..Η διαδρομή είναι μεγάλη..το φορτίο γίνεται όλο και μεγαλύτερο..η βαρύτητα των λέξεων είναι αμείλικτη και τώρα υπομένω τις συνέπειες..

..Κάθε βήμα και ένας ψίθυρος.. Κάθε ψίθυρος και μία μετάνοια..Είμαι στο σωστό δρόμο, το ξέρω..Σιγά σιγά..Γιατί το αξίζει..."

storyteller...part 2

" - Ακόμα δε με αναγνώρισες; ρώτησε με απογοήτευση..Δεν υπάρχει λόγος να με φοβάσαι..Πλησίασε..Εξάλλου, με τη δική σου αναπνοή δημιουργήθηκα..Ένας σπόρος που περίμενε την ανατριχίλα της πρώτης επαφής, το "γέμισμα" ενός αναστεναγμού, την υγρασία του πρώτου φιλιού για να βλαστήσει.. Μεγάλωνα υπομονετικά...Μεταμορφωνόμουν...Και απλά περίμενα πότε θα επιστρέψεις..Πάντα έρχεσαι..Δε με θυμήθηκες ακόμα; Θα σε βοηθούσε ίσως το όνομά μου..Αλλά έχω πολλά...Κάθε φορά και διαφορετικό..

Δειλά πλησίασα ακόμα περισσότερο..Η φωνή του είχε παραλλαχθεί σε ψίθυρο...

-Χα! είπε παραπονεμένα..Και να που είσαι πάλι εδώ..Πάντα επιστρέφεις κι ας μη το θυμάσαι...Κι ας μη θυμάσαι τι σε έφερε σε μένα..Ίσως εκεί κρύβεται αυτό που θέλεις να μάθεις..Προσπάθησε..Σκέψου δυνατά...Θα τα καταφέρεις..Σου έχω εμπιστοσύνη..Επανέλαβε τη διαδρομή νοητά..Δε θα χαθείς..Μην ανησυχείς..Ακολούθησε τις κόκκινες κορδέλες..Εσύ τις τοποθέτησες, το ξέχασες..;

Κόκκινες κορδέλες....Ναι.....Θυμόμουν...Την θυμόμουν...Μα πως μπορούσα να έχω ξεχάσει; Τώρα όλα έβγαζαν νόημα..

Γύρισα το κεφάλι προς το λουλούδι...Ένα πέταλο είχε κάνει την εμφάνισή του...Μα πως μπορούσα να την έχω ξεχάσει; Σηκώθηκα απότομα. Κοίταξα προς το φορτωμένο με φύλλα κλαδί που έκλινε προς το μέρος μου...Ξέλυσα την κορδέλα και την έδεσα γύρω απο το ρολόι μου..

-Έρχομαι..."

...συνεχίζεται...

storyteller...part 1

"Δεν ξέρω τι άλλο περιμένεις να ακούσεις" αποκρίθηκε φυσώντας τον καπνό από το μισοτελειωμένο του τσιγάρο. Με κοίταξε με το κουρασμένο του βλέμμα..Πήρε ακόμα μια ρουφηξιά..Μου έδινε, στην ουσία λίγο περισσότερο χρόνο, για να του δώσω μια απάντηση... Η οποία δεν θα ερχόταν, φυσικά, ποτέ..

'Εσβησε το τσιγάρο βιαστικά και άρχισε να πλέκει τα δάχτυλά του απαλά στα μαλλιά μου..'Εσκυψε το κεφάλι του και τρυφερά το ακούμπησε στο δροσερό μέτωπό μου. Πήρε μια βαθιά εισπνοή και συνέχισε........

"...Κρύωνα..Ένιωθα το κορμί μου να τρέμει..Άνοιξα τα μάτια, αν και δεν ωφέλησε σε κάτι, μιας και το σκοτάδι είχε ήδη καλύψει την περιοχή..Έτσουζαν..και μάλλον όχι από την προσπάθειά μου να συνηθίσω την ανυπαρξία φωτός..Σιγά σιγά όλα επανέρχονταν στη μνήμη μου..Από τη στάση του σώματός μου, λογικά με είχε πάρει ο ύπνος σε εκείνη την τελευταία σκηνή που έμοιαζε να παίζει σε επανάληψη στο μυαλό μου..Το κεφάλι μου βούιζε..Όλα έγιναν τόσο γρήγορα..Έπρεπε να φύγω από κει.....Η εικόνα της με στοίχειωνε...Έπρεπε να φύγω.."

Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα για άλλη μια φορά..Ίσως η λέξη κούραση να μην ήταν η κατάλληλη τελικά..

"...Άρχισα να τρέχω..Ένιωθα την κραυγή της να σκαρφαλώνει στο πίσω μέρος του λαιμού μου..Έπρεπε να της ξεφύγω..Πριν να είναι πολύ αργά.."

Ένας αναστεναγμός ξεπήδησε από το στήθος του τον οποίο προσπάθησε περίτεχνα να καλύψει ανάβοντας άλλο ένα τσιγάρο..

"..Πρέπει να είχαν περάσει πολλές ώρες όταν αποφάσισα να σταματήσω να ξαποστάσω...Ήμουν πλέον σε απόσταση ασφαλείας..Όμως, φευ, τίποτε δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε.. Πίσω από τον ήχο της λαχανιασμένης αναπνοής μου, ένας επαναλαμβανόμενος βόμβος έκανε σεγόντο..Περπάτησα αθόρυβα προς το μέρος απ' όπου προερχόταν..Παραμέρισα λίγο τα φυλλώματα και στη θέα έμεινα άναυδος..Ένας σωρός από άσπρα πέταλα και στη μέση ένα λουλούδι...γυμνό..αδύναμο...μουρμούριζε ασυνάρτητες λέξεις..χωρίς συνοχή..δίχως χρωματισμό..Δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία μου, ή τουλάχιστον έτσι πίστευα...Παρόλη τη γύμνια του, η ομορφιά του ήταν καθηλωτική.. όσο και να προσπαθούσα δεν κατόρθωνα να στρέψω τα μάτια μου σε διαφορετική κατεύθυνση..Αισθανόμουν σαν μαγεμένος.. Ένα ελαφρύ αεράκι σήκωσε τα πεσμένα πέταλα και, με σχεδόν χορευτικές κινήσεις, αυτά άρχισαν να στροβιλίζονται γύρω μου, με την μεθυστική μυρωδιά ενορχηστρωτή αυτής της εξωπραγματικής "παράστασης"..Οι πιρουέτες άρχισαν να γίνονται γρηγορότερες, ο αέρας "ποτισμένος" από το άρωμα άρχισε να με πνίγει, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και έτσι ζαλισμένος σύρθηκα δίπλα σε εκείνο το θελκτικό δημιούργημα.."

Είχε κλείσει προ πολλού τα μάτια. Τα βλέφαρα του τρεμοπαίζαν. Ένδειξη ανάμνησης...

"Δεν έδειξε να ενοχλείται από την παραβίαση του προσωπικού του χώρου..Έσκυψα για να ακούσω καλύτερα..Και τότε αυτό σταμάτησε...Τώρα συνειδητοποιώ ότι τόσον καιρό απλά προετοίμαζε τα λόγια του προς εμένα. Αμήχανα έκανα μια κίνηση να απομακρυνθώ..μα οι λέξεις που ξεστόμισε....απλά με άφησαν παράλυτο..ανίκανο να αντιδράσω:

...to be continued...

Hole in the heart..

.."Γιατί ξέρω ότι θα έχω μείνει μισή..ανολοκλήρωτη.Γιατί τώρα δεν το ζω..φαντάζομαι πως θα 'ταν αν το ζούσα.."..

..Ξέρω ένα κορίτσι...
..Κρατάει πάντα μια κλωστή στο χέρι...
..Το καταλαβαίνω..
..Την καταλαβαίνω..

..Είναι ό,τι της έχει απομείνει...


..Όταν κοπεί το ν(ο)ήμα της ζωής... από ποιο πράγμα σου μένει να κρατηθείς...;