Ακροθιγώς

-Κοιμήσου λίγο ακόμα, αγάπη μου.
-...

Αχ, αυτή η μυρωδιά της θάλασσας που αναδύεις. Με μια βαθιά εισπονοή ρουφάω κάθε ίχνος της.
Με την αφέλεια, ίσως, ότι ρουφώντας όλη τη μυρωδιά σου θα πάρω από μέσα σου όλα αυτά που τόσο σε έχουν κουράσει.
Με την ίδια αφέλεια που κούρνιασα στην πλάτη σου ανοίγοντας τα χέρια για να χαθείς μέσα τους...για να ταξιδέψεις σε διαφορετικά όνειρα.



-Ησύχασε, αγάπη μου.
-...

Χάδια άγρυπνα σε γεμίζω. Στο ταλαιπωρημένο, γεμάτο αλάτι σώμα σου. 
Αλμύρα που δίνει γεύση στη ζωή μου. Μένει στα δάχτυλά μου, στα χείλη μου, στο γυμνό σώμα μου που είναι ξαπλωμένο πάνω σου.


-Καλή σου νύχτα, αγάπη μου.
-...


Σε αγγίζω ακροθιγώς. 
Σου φιλάω τρυφερά μία μία τις άκρες των δαχτυλων του χεριού σου και φεύγω.
Για να έχεις πέντε φιλιά.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε.

"Been far away for far too long". Όλη η ιστορία μας σε εφτά μικρές λέξεις.


-"....................." μου
-"....................." μου

μια καταιγιδα θελω να ρθει να μας πνιξει..

.. σ'ενα τραγουδι που δεν εγραψε κανεις, ο,τι δε γίναμε ποτέ να μη το δείξει, να μαι γιορτη την αγκαλια της να ανοιξει, στην ανημπορια της χαμενης μας ζωης..
γιατί δεν ερχεσαι; (αλκ. ιωαννίδης)


-έχουμε πολύ ακόμα..;

Γυρνάω το κεφάλι αλλά δεν είσαι πλέον δίπλα μου
τα χέρια μου άδεια από τα δικά σου χέρια
σε ψαχνω με το βλέμμα μου τριγύρω
πολλοί οι συνεπιβάτες αλλά εσύ δε βρίσκεσαι εδώ.


ουρλιάζω το όνομά σου
νιώθω την κραυγή να αδειάζει το μέσα μου
κι όμως κανεις δε δείχνει να αντιδρά
σαν να μη βγήκε φωνή από τα χείλη μου. 
όλοι με την ίδια έκφραση στα πρόσωπά τους. συνοφρυωμένοι. σκεπτικοί. 
σαν να γνωριζουν. αλλά τι;


-που είσαι; που βρίσκομαι; ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΤΕ ΕΤΣΙ; γιατί με αφησες μόνη..;


σιωπή. ξανά. καμία απόκριση.
ένα κεφάλι γυρισε προς το μέρος μου σαν να μην ημουν πλεον άυλη.
ο άγνωστος έβγαλε το καπέλο του αργά και το κράτησε με τα δυο του χέρια πάνω στα γόνατα του.


-"Η αγάπη, ξέρεις, είναι ένα ταξίδι", είπε. "Ένα ταξίδι υπέροχο. Μια διαδρομή στην οποία ξεκινάς χωρίς να γνωρίζεις τον προορισμό, τη διάρκεια, την κατάληξη. Σου προσφέρει ζωή", συνέχισε χαμηλόφωνα παίζοντας νευρικά με το γείσο του καπέλου, "αλλά συγχρόνως απαιτεί. Την ψυχή σου."

Έκανε μια παύση. Άφησε το καπέλο στη διπλανή θέση, σηκώθηκε και έκατσε πιο κοντά μου. Μου έπιασε τρυφερά το χέρι και συνέχισε:
-Εσύ βρίσκεσαι εδώ γιατί έδωσες την ψυχή σου απλόχερα. Γιατί συνειδητοποίησες ότι χωρίς την αγάπη δεν ζούσες. Κι έτσι, όταν εμφανίστηκε "εκείνος", δε δίστασες. Και τα έδωσες όλα. Για ενός λεπτού ζωή. Βρίσκεσαι εδώ, γιατί ο άνθρωπος με τον οποίο ξεκίνησες αυτό το ταξίδι αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να φύγει.
Βρίσκεσαι εδώ γι'αυτό το λόγο. Όπως όλοι εδω γύρω.

Δε μίλησα. Σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα κατάματα. Κι έπειτα έναν έναν όλους τους υπόλοιπους συνεπιβάτες. Γύρισα το βλέμμα προς το παράθυρο και δυο νέες ρυτίδες εμφανίστηκαν ανάμεσα στα φρύδια μου.