Χτύπημα στην πόρτα. Σίγουρο. Επίμονο. Εκνευριστικό. Από αυτά που δε θέλεις να απαντήσεις. Αλλά στο τέλος το κάνεις. Εύχομαι όμως να πάψει..
Με ενοχλούν οι ήχοι σήμερα. Ειδικά αυτός..
Καλά. Εκτός από αυτόν. Τον συνήθισα. Ανισορροπία.
Θα κουραστεί. Θα φύγει.
..Τον ήχο της βροχής πώς τον σταματάω όμως..;
Απελευθερώνομαι με προσπάθεια από τα κουρέλια στα οποία βρίσκομαι βυθισμένη.. Τα πετάω αριστερά και δεξιά, λες και υπάρχει προσανατολισμός του χάους.. Πλησιάζω στα παράθυρα.. Απογοητεύομαι..Κι όμως είναι καλά σφαλισμένα..
..Σταμάτα. Φτάνει.
.. Πιέζω με δύναμη τα χέρια στα αυτιά μου.. Τρέχω στο καταφύγι μου.. Καλύπτω όλο το σώμα, το κεφάλι, τα άκρα μου με πολυχρωμία.. Διπλώνομαι..Κανένα σημείο μου να μην είναι ορατό..
..Δε θέλω άλλο να σε ακούω..Να ξέρω.. Αυτή τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τη γνώση από την υποψία με ποιο δικαίωμα την προσπερνάς..; Ούτε με ρώτησες..
..Χρώματα..Μόνο χρώματα θέλω να βλέπω.. Να με προστατεύουν..
..Πάψε. Μη πληγώνεις τη σιωπή μου.. Βρες άλλον τρόπο..
..Ο χτύπος σιγά σιγά έγινε χάδι απελπίσιας σε μία κρύα ξύλινη επιφάνεια.. Τον ένιωθα να γλυστράει και να πέφτει αποκαμωμένος.. Δεν έφευγε όμως..
..Μα τι συμβαίνει..;Οι ήχοι πολλαπλασιαζόντουσαν αλλά η ένταση μειωνόταν εκθετικά..
..Διστακτικά ξεσκεπάστηκα.. Ασφάλεια - Περιέργεια : 0-1..
..Δεκάδες διάσπαρτοι χαρακτήρες έκαναν την εμφάνισή τους κάτω από τη χαραμάδα.. Ενας σωρός ψιθυρητά προσπαθούσαν να μπουν στη σωστή σειρά.. Λογομαχούνε, σκέφτηκα και γέλασα μόνη μου με την ειρωνεία.. Οχι για πολύ..
..Αρχισαν να παρελαύνουν μπροστά μου.. Με τάξη, με πειθαρχία.. Το ένα γράμμα δίπλα στο άλλο.. Με κενά ανάμεσα στις λέξεις που σχημάτιζαν.. Με ρυθμό..Χόρευαν.. Κι εγώ δεν μπορούσα.. δεν μπορούσα..
..ΠρΑΣιΝο ΚοκΚιΝΟ ΑσπΡΟ ΓΑλαΖΙο ΚΙτρΙνΟ ΠορΤΟΚαλΙ ΡΟζ ΜπλΕ ΚΑφΕ ΜΩβ ΠρΑΣιΝο ΚοκΚιΝΟ ΓΑλαΖΙο ΚΙτρΙνΟ ΒιοΛετΙ ΘαλαΣΣι ΜπεΖ ΠορΤΟΚαλΙ ΡΟζ ΜπλΕ ΚΑφΕ ΜΩβ...
Με ενοχλούν οι ήχοι σήμερα. Ειδικά αυτός..
Καλά. Εκτός από αυτόν. Τον συνήθισα. Ανισορροπία.
Θα κουραστεί. Θα φύγει.
..Τον ήχο της βροχής πώς τον σταματάω όμως..;
Απελευθερώνομαι με προσπάθεια από τα κουρέλια στα οποία βρίσκομαι βυθισμένη.. Τα πετάω αριστερά και δεξιά, λες και υπάρχει προσανατολισμός του χάους.. Πλησιάζω στα παράθυρα.. Απογοητεύομαι..Κι όμως είναι καλά σφαλισμένα..
..Σταμάτα. Φτάνει.
.. Πιέζω με δύναμη τα χέρια στα αυτιά μου.. Τρέχω στο καταφύγι μου.. Καλύπτω όλο το σώμα, το κεφάλι, τα άκρα μου με πολυχρωμία.. Διπλώνομαι..Κανένα σημείο μου να μην είναι ορατό..
..Δε θέλω άλλο να σε ακούω..Να ξέρω.. Αυτή τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τη γνώση από την υποψία με ποιο δικαίωμα την προσπερνάς..; Ούτε με ρώτησες..
..Χρώματα..Μόνο χρώματα θέλω να βλέπω.. Να με προστατεύουν..
..Πάψε. Μη πληγώνεις τη σιωπή μου.. Βρες άλλον τρόπο..
..Ο χτύπος σιγά σιγά έγινε χάδι απελπίσιας σε μία κρύα ξύλινη επιφάνεια.. Τον ένιωθα να γλυστράει και να πέφτει αποκαμωμένος.. Δεν έφευγε όμως..
..Μα τι συμβαίνει..;Οι ήχοι πολλαπλασιαζόντουσαν αλλά η ένταση μειωνόταν εκθετικά..
..Διστακτικά ξεσκεπάστηκα.. Ασφάλεια - Περιέργεια : 0-1..
..Δεκάδες διάσπαρτοι χαρακτήρες έκαναν την εμφάνισή τους κάτω από τη χαραμάδα.. Ενας σωρός ψιθυρητά προσπαθούσαν να μπουν στη σωστή σειρά.. Λογομαχούνε, σκέφτηκα και γέλασα μόνη μου με την ειρωνεία.. Οχι για πολύ..
..Αρχισαν να παρελαύνουν μπροστά μου.. Με τάξη, με πειθαρχία.. Το ένα γράμμα δίπλα στο άλλο.. Με κενά ανάμεσα στις λέξεις που σχημάτιζαν.. Με ρυθμό..Χόρευαν.. Κι εγώ δεν μπορούσα.. δεν μπορούσα..
..ΠρΑΣιΝο ΚοκΚιΝΟ ΑσπΡΟ ΓΑλαΖΙο ΚΙτρΙνΟ ΠορΤΟΚαλΙ ΡΟζ ΜπλΕ ΚΑφΕ ΜΩβ ΠρΑΣιΝο ΚοκΚιΝΟ ΓΑλαΖΙο ΚΙτρΙνΟ ΒιοΛετΙ ΘαλαΣΣι ΜπεΖ ΠορΤΟΚαλΙ ΡΟζ ΜπλΕ ΚΑφΕ ΜΩβ...
