Έκανα ένα μικρό βήμα προς τα πίσω..Πες το, αν θες, φόβο..Υπάρχει τέτοιου είδους άραγε..;
Άφησα το φόρεμά μου να πέσει αθόρυβα.. Ήθελα να με δεις έτσι...γυμνή..όπως με γνώρισες..όπως σε άφησα να με γνωρίσεις.. Δεν έχω τίποτε να κρύψω..και ούτε ποτέ μπόρεσα να κρυφτώ από σένα..
Στέκομαι, εδώ, μπροστά σου..χωρίς αιδώ..σε κοιτώ κατάματα.. με θράσσος ίσως..
Αυτή είμαι. Αυτή ήμουν πάντα..
Με πληγώνει που ανταποδίδεις την έντονη ματιά μου.. Με σπαράζει το σίγουρό σου βλέμμα..που δεν βιάζει το παραδωμένο σώμα μου παρά μένει προσηλωμένο..αναπόσπαστο..
Κι έτσι..σαν σε παιδικό παιχνίδι..χάνω.. και κατεβάζω το κεφάλι..
Κι έτσι..σαν μοναδική διέξοδο σωτηρίας βουτάω στο σκοτεινό νερό..μεταφέρω το παιχνίδι στη δική μου έδρα.. Εκεί δε φοβάμαι..
Από μέσα μου προσεύχομαι να με ακολουθήσεις..αλλά έχουμε ξαναβρεθεί στην ίδια κατάσταση..και ξέρω τι πρόκειται να γίνει..Από μέσα μου σε προτρέπω να δεις πέρα από το προφανές.. να προσέξεις πως εξαλείφονται οι διαφορές της θάλασσας και του ουρανού στο σκοτάδι.. Ακόμα και το φεγγάρι..έστω, σαν αντανάκλαση..πλέει σε αυτή την υγρή σκοτεινιά..
Έσκυψες στην άκρη της προβλήτας..ακούμπησες τα γόνατά σου και έβαλες τα χέρια σου μέσα στο νερό..κι έτσι, κι εσύ αθόρυβα, γλύστρισες μέσα στη θάλασσα.. Με δύο ανάσες..όχι παραπάνω..ήσουν ήδη δίπλα μου..και το σκορ του παιχνιδιού έδειξε ισοπαλία..
-Μου πήρε πολύ καιρό.. Άλλα ίσως αυτό να είναι η αγάπη..το να βουτάς σε κάτι αβέβαιο..αλλά να γνωρίζεις..να είσαι σίγουρος..πως αυτό θέλεις να κάνεις.. Μου πήρε πολύ καιρό αλλά είμαι εδώ.. δυο ανάσες και ήρθα..δε θέλω άλλο τίποτα..μία ακόμα για να σε φιλήσω..
..Εισπνοή...
