Με δύναμη θα μπήξω βαθιά το μαχαίρι..θα το βγάλω και θα το ξαναχώσω.. επανειλλημένα..μέχρι να κουραστώ..μέχρι ο ιδρώτας με το αίμα γίνουν ένα..εώς ότου τα χέρια μου φορέσουν κατακόκκινα γάντια.. μέχρις ότου το σάλιο μου στερέψει...αφού κάθε σταγόνα του σε έχει πλέον καλύψει.. Και όσο αηδιάζεις με αυτήν την εικόνα, στο δεκαπλάσιο είναι η ναυτία που νιώθω εγώ αυτήν την ώρα.
Δε σε σκοτώνω εγώ..έχεις πεθάνει εδώ και χρόνια..νόμιζα ότι απλά φοράς ένα άλλο "εγώ"..αλλά όσο και αν σε τρυπάω ετούτη τη στιγμή..δεν υπάρχει τίποτε από κάτω..σκέτος βρώμικος αέρας..και ξεφούσκωσες..
Και συνεχίζω και σε σκοτώνω..εδώ σε ένα βαγόνι τραίνου..a poor and alone murderer.. και θα πετάξω το κουφάρι σου στη διαδρομή..μιαρος αέρας και σάρκα..Θα το πετάξω..αφού δεν υπάρχει τίποτα κάτω από την επιφάνεια..ποτέ δεν υπήρχε.. δυσωδία και σαπισμένο κρέας...
Αυτό.
Δε σε σκοτώνω εγώ..έχεις πεθάνει εδώ και χρόνια..νόμιζα ότι απλά φοράς ένα άλλο "εγώ"..αλλά όσο και αν σε τρυπάω ετούτη τη στιγμή..δεν υπάρχει τίποτε από κάτω..σκέτος βρώμικος αέρας..και ξεφούσκωσες..
Και συνεχίζω και σε σκοτώνω..εδώ σε ένα βαγόνι τραίνου..a poor and alone murderer.. και θα πετάξω το κουφάρι σου στη διαδρομή..μιαρος αέρας και σάρκα..Θα το πετάξω..αφού δεν υπάρχει τίποτα κάτω από την επιφάνεια..ποτέ δεν υπήρχε.. δυσωδία και σαπισμένο κρέας...
Αυτό.
