Άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα.
Όχι, σε παρακαλώ. Μην προσπαθείς να με ξυπνήσεις.
Δε χρειάζεται να ανοίξω τα μάτια για να καταλάβω το γεμάτο τρόμο βλέμμα σου.
Ζεστά είναι τα χέρια μου. Υγρά.
Μη με ρωτάς γιατί.
Γιατί το έκανα μη με ρωτάς.
Ζεστά είναι τα χέρια μου. Παγωμένο το σώμα.
Έπρεπε. Και πρέπει.
Δεν είχα επιλογή.
Άφησέ με με κλειστά μάτια λίγη ακόμα ώρα.
Σε νιώθω κι ας μη σε βλέπω.
Σ'ακούω. Σ'αισθάνομαι.
..Πώς να κλείσεις σε μερικές λέξεις αυτά που δε λέγονται;
Πονάω. Χωρίς εισαγωγικά.
..Αρκεί άραγε αυτή η λέξη για να καταλάβεις το μέγεθος; Την ένταση; Το μέρος απ'όπου ξεκινάει..όμως δεν καταλήγει;
Υγρά είναι τα χέρια μου. Αίμα με δάκρυ αναμετριούνται στο ποιο υπερισχύει.
Μη με κρίνεις. Δεν έχεις αυτό το δικαίωμα. Πώς να ζήσει αυτό το όνειρο χωρίς αυτή τη λέξη που το έτρεφε;
Ψυχορραγώντας σερνόταν τόσο καιρό. Το θήλαζα με ελπίδα. Το φρόντιζα με προσμονή. Το αποκοίμιζα με μνήμες ψιθυριστές.
Δεν έχω όνειρα πλέον. Ούτε αυτά δε μου άφησες.
............................................άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα.....................................
.............................................................................................ίσως τώρα να ησυχάσω.
